Αυτό το μήνα αποφασίσαμε να τον αφιερώσουμε στον μεγάλο μας κωμικό ηθοποιό που μέσα απο τις ταινίες του εξακολουθεί να μας χαρίζει απλόχερα γέλιο και χαρά με τις απίστευτες ατάκες του. Ιδιαίτερα τον "Μπακαλόγατο" η οποία θεωρείται από πολλούς(σίγουρα  για μας) η καλύτερη Κωμωδία του Ελληνικού κινηματογράφου ο Κώστας Χατζηχρήστος μέσα από το Ζήκο ξεδιπλώνει το τεράστιο ταλέντο του.¨Αλλωστε σε συνεντευξή του είχε πει πως η εν λόγω ταινία γι'αυτόν ήταν το καμάρι του και πως πραγματικά την είχε ζήσει.
  Το develiki.com έχει απομαγνητοφωνήσει όλες τις ατάκες της ταινίας σε μορφή mp3 και σε λίγο καιρό θα είναι διαθέσιμες σε εσάς για κατέβασμα,όλη η τανία έχει διάρκεια 89 λεπτά και οι ατάκες που διαλέξαμε είναι σύνολο 58 λεπτά!!.Καταλάβατε λιοπόν γιατί αυτή η τανία είναι αξεπέραστη...
μείνετε λοιπόν συντονισμένοι !
 Αγαπημένε  Ζήκο εκεί που είσαι τώρα σου ευχόμαστε να είσαι χαρούμενος και να χαρίζεις γέλιο όπως μόνο εσύ ξέρεις σε όλη τη μεγάλη παρέα του Ουρανού...

Λίγα λόγια για τη Ζωή του...


Εnglish


Costas Hajihristos is a Greek actorHe is one of he greatest actor of Greek Cinema,he played in many film but the one called "Mpakalogatos" is concidered that is the greatest greek cinema comedy of all time!

Few words for Costas... He was born in Thessaloniki. He was a relative of an artistic family in which they moved to Pagkrati.
   The young Kostas studied mainly at the Military School in Syros and finished his studies in Kavala. He worked in a variety at the Missouri Theatre in Piraeus and at the Nitsa Gaitanaki company where he plauyed the Stravoxylo by Psathas. From 1945 until 1948, he worked in an operetta company owned by Paraskevas Oikonomou and appeared in the Pefka variety with Oikonomidis and Oasia with M. Traiforos. In 1949-50, he councilled the Koula Nikolaidou's musical company at the Verdun theatre at Alexandras Ave.

Οι R.E.M. σχηματίστηκαν στην πόλη Αθήνα της Georgia το 1980 και αποτελούνται από τους: Michael Stipe (John Michael Stipe, γεν. 4 Ιανουαρίου 1960, Decatour, Georgia) φωνητικά, Peter Buck (Peter Lawrence Buck, γεν. 6 Δεκεμβρίου 1956, Berkeley, California) κιθάρα, Mike Mills (Michael Edward Mills, γεν. 17 Δεκεμβρίου 1958, Orange, California) μπάσο, Bill Berry (William Thomas Berry, γεν. 31 Ιουλίου 1958, Duluth, Minnesota) drums.
Τον Απρίλιο του 1980, οι τέσσερίς τους σχημάτισαν τους R.E.M. (αρχικά τους ονόμάζαν Rapid Eye Movement) και άρχισαν να κάνουν πρόβες σε μια παλιά επισκοπιανή εκκλησία που είχε μετατραπεί σε στούντιο. Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς έδωσαν την πρώτη τους συναυλία εκτός Georgia και συγκεκριμένα στο Chapel Hill της Βόρειας Carolina όπου και γνώρισαν το μελλοντικό τους manager Jefferson Holt. Αν και είχαν επηρεαστεί θεωρητικά από το punk do-it-yourself ύφος, ο ήχος τους ήταν κοντά σε αυτόν των Byrds -ενεργητικό folk rock- με τα εκκεντρικά φωνητικά του Stipe να δίνουν το σήμα κατατεθέν τους.
Η πρώτη τεράστια επιτυχία των REM ήταν το "The One Ι Love" (Νο9), ένα τραγούδι που είχε θέμα την προδοσία, ωστόσο «παρεξηγήθηκε» παγκοσμίως ως ερωτικό. Το "The One I Love" περιεχόταν στο album "Document" (Νο10, το 1987) που ήταν και το τελευταίο τους στην ανεξάρτητη LR.S.

Οι R.E.M. ηχογράφησαν το πρώτο "πολυεθνικό" album το 1988 και είχε τίτλο "Green" (Νο12, το 1988). Από εκεί ξεχώρισε το single τους "Stand" (Νο6), ίσως το απλούστερο ως τότε κομμάτι τους αλλά και το "Ροp Song '89" (Νο86) που παρωδούσε τον κόσμο της δισκογραφικής βιομηχανίας. Το album "Dead Letter Office" (Νο52, το 1987) ήταν μια συλλογή με b-sides από την καριέρα τους στην I.R.S. και το "Eponymous" (Νο44 το 1988) μια συλλογή με τα singles τους από την ίδια περίοδο.

Το 1991, αφού επέστρεψαν από την εξαντλητική περιοδεία για το "Green", κυκλοφόρησαν το "Out Of Time" που έφτασε στο Νο1 και έγινε τριπλά πλατινένιο. Σε αυτό περιλαμβάνονταν τα singles "Losing Μy Religion" (Νο4), η μεγαλύτερη επιτυχία τους στον κόσμο με ένα εικαστικό video clip (σε σκηνοθεσία Μ. Night Shaymalan, σκηνοθέτη των κινηματογραφικών επιτυχιών "Sixth Sense" και "Unbreakable') που απαγορεύτηκε από τις ιρλανδικές Αρχές για τις αμφισβητούμενες ομοφυλοφιλικές εικόνες του και "Shiny Happy People" μια συνεργασία τους με την Kate Pierson των Β52's. Ακολούθησε το άλμπουμ τους "Automatic For The People" (Νο2, το 1992) ήταν πιο εσωτερικό και μελαγχολικό και έβγαλε επιτυχίες όπως τα "Drive" (Νο28), "Μan On The Μοοn" (Νο30) και "Everybody Hurts" (Νο29). Τα μέρη των εγχόρδων επιμελήθηκε στο album ο John PauΙ Jones των Led Zeppelin.

Από τα τελευταία χρόνια των 80's, οι REM έγιναν ακτιβιστές, προσκαλώντας την Greenpeace να τοποθετεί πανό και περίπτερα στις συναυλίες τους και συμμετέχοντας οι ίδιοι στην τοπική αυτοδιοίκηση της πόλης τους. Ο Stipe έκανε τακτικά δηλώσεις για το περιβάλλον, τα δικαιώματα των ζώων και τους άστεγους. Ο Stipe επίσης προώθησε και άλλους καλλιτέχνες, όπως ο ζωγράφος Reverend Howard Finster, ο σκηνοθέτης Jim McKay (με τον οποίον άνοιξε την κινηματογραφική εταιρία C-00) και ο folk τραγουδιστής Vic Chesnutt.
Το 1994 επέστρεψαν στο προσκήνιο με το album "Monster" που περιλάμβανε και τη συνεργασία του Thurston Moore των Sonic Youth σε ένα κομμάτι. Τα singles που ξεχώρισαν από αυτή τη δισκογραφική δουλειά ήταν τα: "What's The Frequency Kenneth?", "Bang And Blame", "Strange Currencies", "Tongue" και "Crush With Eyeliner".
Όμως κατά τη διάρκεια της περιοδείας τους για την υποστήριξη του "Monster", ο Bill Berry κατέρρευσε επί σκηνής από ανεύρυσμα στον εγκέφαλο (την 1η Μαρτίου 1995 στη Ζυρίχη).
Μετά από την ανάρρωση του Berry, οι R.E.M. ηχογράφησαν το "New Adventures In Hi-Fi" που κυκλοφόρησε το 1996. Τα singles που ξεχώρισαν από εκεί ήταν το "Εbοw The Letter", το "Bittersweet Me" και το "Electrolite". Αυτό ήταν και το τελευταίο album με τον Bill Berry στη σύνθεσή τους..
Οι Rem είναι σίγουρα ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα ροκ και ενναλακτικής μουσικής στον κόσμο και έχουν αφήσει σαν περιουσία πραγματικά διαμάντια...ελπίζουμε και περιμένουμε ακόμα παραπάνω...γιατί οι οι Rem δεν σταματούν ποτέ....μη χάσετε το Το νέο video single τους Supernatural Superserious


English


R.E.M. is an American rock band formed in Athens, Georgia, in 1980 by Michael Stipe (lead vocals), Peter Buck (guitar), Mike Mills (bass guitar), and Bill Berry (drums and percussion). R.E.M. was one of the first popular alternative rock bands, and gained early attention due to Buck's ringing, arpeggiated guitar style and Stipe's unclear vocals. R.E.M. released its first single, "Radio Free Europe", in 1981 on the independent record label Hib-Tone. The single was followed by the Chronic Town EPin 1982, the band's first release on I.R.S. Records. In 1983, the band released its critically acclaimed debut album Murmur, and built its reputation over the next few years through subsequent releases, constant touring, and the support of college radio. Following years of underground success, R.E.M. achieved a mainstream hit in 1987 with the single "The One I Love". The group signed to Warner Bros. Records in 1988, and began to espouse political and environmental concerns while playing large arenas worldwide.



By the early 1990s, when alternative rock began to experience broad mainstream success, R.E.M. was viewed as a pioneer of the genre and released its two most commercially successful albums, Out of Time (1991) and Automatic for the People(1992), which veered from the band's established sound. R.E.M.'s 1994 release Monster was a return to a more rock-oriented sound. The band began its first tour in six years to support the album; the tour was marred by medical emergencies suffered by three band members. In 1996, R.E.M. re-signed with Warner Bros. for a reported US$80 million, at the time the most expensive recording contract in history. The following year, Bill Berry left the band amicably, while Buck, Mills, and Stipe continued the group as a three-piece. Through some changes in musical style, the band continued its career into the next decade with mixed critical and commercial success. In 2007, the band was inducted into the Rock and Roll Hall of Fame.

R.E.M. discography
Murmur (1983)
Reckoning (1984)
Fables of the Reconstruction (1985)
Lifes Rich Pageant (1986)
Document (1987)
Green (1988)
Out of Time (1991)
Automatic for the People (1992)
Monster (1994)
New Adventures in Hi-Fi (1996)
Up (1998)
Reveal (2001)
Around the Sun (2004)
Accelerate (2008)

Νίκος Ξυλούρης: Ο Αρχάγγελος της Κρήτης
Γεννήθηκε σε μία εποχή δύσκολη για την Κρήτη, στις 7 Ιουλίου του 1936 στα Ανώγεια. Οι γονείς του είχαν 6 παιδιά (τρία αγόρια και τρία κορίτσια). Ο Νίκος ήταν το τέταρτο κατά σειρά.Ήταν πέντε ετών, όταν το χωριό του κάηκε από τους Γερμανούς που μετέφεραν τα γυναικόπαιδα στο Μυλοπόταμο. Όλα τα παιδιά μπήκαν σε οικοτροφείο. Κι ο Νίκος μαζί. Γρήγορα το τραγούδι του, τον μετατρέπει σε ευνοούμενο όλων. Ο δάσκαλός του αναγνώρισε αμέσως το ταλέντο του και όταν αργότερα τελείωσε ο πόλεμος και όλοι επέστρεψαν στ’ Ανώγεια, έπεισε τον πατέρα του -ο οποίος έως τότε αρνιόταν - να του αγοράσει μια λύρα. Ο Νίκος επέμενε ότι ξέρει να παίζει λύρα. Χωρίς καν να την έχει πιάσει στα χέρια του. Από παιδί πήγαινε στα πανηγύρια του χωριού του, έστεκε δίπλα στον σπουδαίο λυράρη τον Μανώλη Πασπαράκη, παρατηρούσε τις κινήσεις του και μετά έπαιρνε ξύλα και έκανε πως έπαιζε λύρα. Φυσικά, έπαιζε λύρα με το στόμα του. Από ’κει έβγαινε η μουσική.Σε ηλικία 17 ετών, ο Νίκος Ξυλούρης κατεβαίνει για πρώτη φορά να δουλέψει στο Ηράκλειο, όπως έλεγε αργότερα σε αφηγήσεις του ο ίδιος. Και εκεί τα βρίσκει στην αρχή "σκούρα".
«Εις τα ορεινά χωριά της Κρήτης δεν ημπορούσε να εισχωρήσει αυτό που εισχώρησε στις πόλεις. Εκεί χόρευαν ταγκά, βάλσα, ρούμπες, σάμπες, και είμαστε υποχρεωμένοι εμείς να τα μάθουμε αυτά τα τραγούδια, να τα παίζουμε στα πανηγύρια και στους γάμους, για να μπορούμε να ζήσουμε και να βγάζουμε τα έξοδά μας, και να τους κάνουμε σιγά - σιγά ν’ αλλάξουνε και ν’ αγαπήσουνε την Κρητική Μουσική!» έλεγε.
Αλλά ακόμη πιο χαρακτηριστική για την εποχή είναι η αφήγηση ενός άλλου καλού κρητικού: του προέδρου του Συλλόγου Κρητών του Λουξεμβούργου, του Γιώργου Αεράκη.
"Στη οδό Χάνδακος, απέναντι από τα τυπογραφεία της εφημερίδας "Μεσόγειος" σε ένα αρκετά μεγάλο υπόγειο, θα βρει διέξοδο η δίψα των κατοίκων του Ηρακλείου για παραδοσιακή διασκέδαση. Ο Κίμων Μανουράς και ο Νταρολευτέρης (κουνιάδος και γαμπρός) θα ρισκάρουν ο μεν πρώτος τις οικονομίες του από το καφενείο ο δε δεύτερος τα έσοδα από την πώληση 100 προβάτων και θα τολμήσουν να ανοίξουν τον "ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟ", το πρώτο οικογενειακό κέντρο κρητικής μουσικής στο Ηράκλειο. Ο καλλιτέχνης που θα κρατήσει το πρόγραμμα για την πρώτη σεζόν που ήταν το 1967 ήταν ο Νίκος Ξυλούρης με πασαδόρους τον αδελφό του τον Γιάννη, τον Γιάννη Σταυρακάκη και τον Στέλιο Αεράκη. Τύχη αγαθή μου επεφύλαξε να είμαι γιος του Νταρολευτέρη και ανιψιός του Κίμωνα. Με κοντά παντελόνια ανεβασμένος σε ένα αναποδογυρισμένο καφάσι μπύρας, κρατούσα τα οικονομικά της επιχείρησης και με τα μάτια διάπλατα ανοικτά, ρουφούσα παραστάσεις.
Αυτό που γινόταν κάθε βράδυ στον Ερωτόκριτο, είναι δύσκολο να περιγραφεί. Οι έχοντες καταγωγή από τα χωριά της Κρήτης, θέλοντας να αναπαραγάγουν στην πόλη τους γνωστούς για αυτούς τρόπους διασκέδασης, θα προσέρχονται συν γυναιξί και τέκνοις για να ακούσουν κρητική μουσική. Στο ρεύμα αυτό θα συμπαρασυρθούν και οι ηρακλειώτες και η κρητική μουσική από ετοιμοθάνατη, θα αναρρώσει, θα βγάλει φτερά και θα γίνει με την πάροδο του χρόνου κύριος τρόπος διασκέδασης. Βέβαια καθώς η κρητική μουσική δεν έχει χορό όπου το αρσενικό μπορεί να ψιθυρίσει μυστικά, στο αυτί του αντικειμένου του πόθου του, (η σούστα δεν προσφέρεται και τόσο), οι καλλιτέχνες υποχρεώνονται εκ των πραγμάτων τις μικρές ώρες να κάνουν ένα διάλειμμα ευρωπαϊκό. Και ήταν μαγικό να ακούς τον Ψαρονίκο να τραγουδάει παίζοντας λύρα, το παθητικό ταγκό "η γυναίκα που ένιωσα ...".
Το 1969 ηχογραφεί την «Ανυφαντού», ένα τραγούδι που κυριολεκτικά «σπάει ταμεία» μέσα στην παραδοσιακή δισκογραφία της εποχής. Το 1970 κατεβαίνει στ’ Ανώγεια, ο Γενικός Διευθυντής της COLUMBIA, Τάκης Λαμπρόπουλος, που ήδη οι δυνατότητες του κρητικού τραγουδιστή και λυράρη, τον έχουν εντυπωσιάσει. Τον ακούει να τραγουδά ζωντανά σ’ ένα γάμο και του ζητά συνεργασία. Ετσι, η φωνή του Νίκου Ξυλούρη, θα περάσει πλέον πέρα από τα παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης, στη σύγχρονη «έντεχνη» δημιουργία επώνυμων συνθετών (Ξαρχάκος, Μαρκόπουλος, Χάλαρης κ.α.), δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στη γνήσια κρητική έκφραση και το παραδοσιακό τραγούδι της Κρήτης, ν’ αποκτήσουν πανελλήνια εμβέλεια.
" Το 1969 -λέει σε μία σπάνια συνέντευξή της η σύντροφός του Ουρανία-ερχόμαστε για πρώτη φορά στην Αθήνα για εμφανίσεις στο κέντρο «Κονάκι», και τον Σεπτέμβριο γίνεται η μόνιμη εγκατάστασή μας στην πρωτεύουσα. Εχει ήδη φύγει από τα κρητικά μαγαζιά ο Νίκος, και τραγουδά σε μπουάτ της Πλάκας.
Με τον Γιάννη Μαρκόπουλο συνεργάζονται για πρώτη φορά στο «Χρονικό». Εξι μήνες μετά, κυκλοφορεί ο δίσκος αναφορά στα «Ριζίτικα» της Κρήτης. Τον Μάϊο του 1971, ξεκινούν κοινές εμφανίσεις στην μπουάτ «Λήδρα», στην Πλάκα, μέσα στην καρδιά της δικτατορίας. Η φωνή του Νίκου Ξυλούρη γίνεται σημαία αντίστασης. «Πότε θα κάνει ξαστεριά», «Αγρίμια και αγριμάκια μου...
Δύσκολα εκείνα τα χρόνια. Ο Νίκος κυνηγήθηκε. Ηταν απαγορευμένος και από το Ραδιόφωνο και από την Τηλεόραση.
Ακολουθούν δύο ακόμα κύκλοι τραγουδιών του Γιάννη Μαρκόπουλου, η «Ιθαγένεια» και ο «Στρατής ο Θαλασσινός». Ερχεται στη συνέχεια η συνεργασία του με τον Σταύρο Ξαρχάκο («Διόνυσε καλοκαίρι μας», «Συλλογή»), τον Χριστόδουλο Χάλαρη («Τροπικός της Παρθένου», «Ακολουθία»), και τον Χρήστο Λεοντή («Καπνισμένο Τσουκάλι»)
Και έπειτα το καλοκαίρι του 1973 το «Μεγάλο μας Τσίρκο». Η παράσταση που ανεβάζουν στο θέατρο «Αθήναιον», η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος, με αντικείμενο την ιστορική διαδρομή της Ελλάδας στα νεότερα χρόνια. Ο Νίκος Ξυλούρης κρατά τον καθοριστικό ρόλο του τραγουδιστή στην παράσταση αυτή. Μια παράσταση - σταθμός στην καριέρα του. Τα μεταπολιτευτικά χρόνια τραγουδά κάποια ακόμα τραγούδια του Χρήστου Λεοντή, του Σταύρου Ξαρχάκου, του Δημήτρη Χριστοδούλου, του Λίνου Κόκοτου και του Ηλία Ανδριόπουλου. Τραγουδά όμως πάντα και παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης και κάποια λαϊκά του Στέλιου Βαμβακάρη.
Τα τραγούδια του τα μάθαινε στο πόδι. Δεν είχε χρόνο για πρόβες. Τα μάθαινε, ακούγοντας την κασέτα στο σπίτι, στο αυτοκίνητο. Τραγουδούσε μαζί και το μάθαινε. Μάλιστα, ο Ξαρχάκος, τον ήθελε πάντα στα τραγούδια του αυθεντικό, γι’ αυτό και τον καλούσε στο στούντιο για ηχογράφηση, συνήθως, χωρίς πρόβα. Ετσι έγινε και με το τραγούδι «Ητανε μια φορά». Το ηχογράφησε ο Νίκος χωρίς να το ξέρει. Χωρίς καμμία πρόβα".


Ο Ψαρονίκος έφυγε από κοντά μας νωρίς....8 Φλεβάρη του 1980. ....Ο τόπος του τον ξεπροβόδισε με μαντινάδες. ...29 χρόνια μετά τον λέμε ακόμη "Αρχάγγελο της Κρήτης".....

Ο Jim Morrison μας κλείνει το μάτι κρεμασμένος στους τοίχους κάποιου εφηβικού δωματίου, τα παλιά μας βινύλια ξεσκονίζονται και το “Light My Fire” με το “Roadhouse Blues” συναντούν μια νέα γενιά, με διαφορετικά ακούσματα...



Ο μύθος θέλει τους Doors να περπατήσανε μαζί με τους Beatles, τους Pink Floyd, τους Led Zeppelin και τους Rolling Stones. Τους θέλει θεούς, στο όνομα των οποίων οι παλιοροκάδες είναι έτοιμοι να στραβοκοιτάξουν και να μπινελικώσουν όποιον κάνει περίεργους μορφασμούς στο άκουσμα του ονόματός τους, ή όποιον χαμογελάει αχνά σε συζητήσεις για το μεγαλείο του Jim Morrison...
The Doors-Bιογραφία.
Όταν στα 1967 κυκλοφόρησε το The Doors, το ντεμπούτο album του Morrison και της παρέας του, δημιουργήθηκε ένας δικαιολογημένα μεγάλος ντόρος γύρω από το όνομά τους. Ήταν μια δουλειά κινούμενη με το δικό της ιδιαίτερο ύφος στο κυρίαρχο ψυχεδελικό rock κλίμα της εποχής, την οποία υπερασπιζόταν ερμηνευτικά ένας τραγουδιστής με διαχρονική -όπως αποδείχθηκε- φυσική ομορφιά, που έμελλε να κάνει πολλές εφηβικές καρδιές να πάλλονται από πρωτόγνωρο ενθουσιασμό. Συνάμα οι Doors έδειχναν γνήσιοι αντικομφορμιστές και επαναστάτες, κάτι που τους καθιστούσε και συμπαθείς πέρα από ταλαντούχους. Φαίνονταν πραγματικά ως το next big thing: δεν μπορούσες παρά να περιμένεις ακόμα μεγαλύτερα πράγματα εκ μέρους τους..
Δημιουργήθηκαν το 1965 στο Los Angeles από τους Jim Morrison & Ray Manzarek που σπούδαζαν κινηματογραφία στο UCLA (University of California, Los Angeles). Ο Manzarek, είχε ήδη φορμάρει μία μπάντα με τα δύο του αδέλφια που την ονόμαζε Rick And The Ravensask και έψαχνε για τραγουδιστή και ντράμμερ. Εντυπωσιάστηκε αμέσως από τον Morrison που τον άκουσε να τραγουδάει ένα δικό του τραγούδι, το "Moonlight Drive" και του ζήτησε να γίνει μέλος της μπάντας. Πολύ σύντομα “στρατολόγησαν” στα τύμπανα τον John Densmore και ηχογράφησαν 6 τραγούδια του Morrison, αλλά αμέσως μετά απ’ αυτό, τα αδέλφια του Ray, εγκατέλειψαν τη μπάντα και αντικαταστάθηκαν ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ από τον κιθαρίστα Robbie Krieger. Οι Doors δεν προσέλαβαν ποτέ μπασίστα. Το μπάσο το μοιράζονταν οι Krieger & Manzarek, με τον δεύτερο να έχει περισσότερο μερίδιο σ’ αυτό, αφού συνήθιζε να παίζει τα μπάσα στο όργανο με το αριστερό του χέρι. Αυτή, είναι και η περίοδος που μετονομάζονται σε Doors από τον Morrison.
Ξεκίνησαν με lives στο London Fog και αργότερα στο Whisky-A-Go-Go, αλλά έχασαν τη δουλειά τους εξ αιτίας του "The End". Οι ιδιοκτήτες του club βρήκαν το συγκεκριμένο τραγούδι πολύ “προχωρημένο” για τα συντηρητικά τους πρότυπα, αλλά ενώ αυτοί τους απέλυσαν, η Elektra Records τους άνοιξε τις πόρτες διάπλατα. Το πρώτο τους album (The Doors) κυκλοφόρησε το 1967 με τεράστια επιτυχία. Συγκαταλέγεται μέσα στα καλύτερα ντεμπούτα όλων των εποχών για την ιστορία της rock, με τη μπάντα να μιξάρει ηχητικά το rock με το blues και τη jazz και φυσικά με την ποίηση του Morrison. Από αυτό το album βγήκε και το "Light My Fire" που έγινε η πιο μεγάλη τους επιτυχία. Η επιτυχία αυτή, δεν συνεχίστηκε με την ίδια ένταση και στα επόμενά τους albums, αλλά από τη στιγμή που οι εταιρίες τα μετράνε όλα με τις πωλήσεις, αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Σε λίγο, ο Morrison γίνεται γνωστός σαν 'Lizard King' για τις εξωτικές και υπνωτικές του παραστάσεις στα lives της μπάντας, αλλά και για το ριζοσπαστικό του lifestyle.
Το 1970 κυκλοφορεί το “δυνατό” και “σκοτεινό” Morrison Hotel που ακολουθείται το 1971 από το πάρα πολύ καλό LA Woman και τη μετακόμιση του Morrison στο Παρίσι αμέσως μετά το τελείωμα των ηχογραφήσεων. Ήθελε να κάνει μία ποιητική καριέρα εκεί, αλλά ξαφνικά στις 3 Ιουλίου του 1971 βρέθηκε στη μπανιέρα του νεκρός. Επίσημα, πέθανε από καρδιακή προσβολή. Οι ιστορίες για το θάνατό του είναι πολλές, αλλά δεν ασχολήθηκα ποτέ με αυτό το θέμα και δεν θα ασχοληθώ ούτε τώρα. Με αφορά μόνο το σημαντικό και το ουσιώδες και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μονάχα, η απώλεια του καλλιτέχνη που είχε σημαντική και αξιόλογη προσφορά σ’ αυτό που λέμε Κουλτούρα και Μουσική Rock.
Οι υπόλοιποι τρεις δεν τον αντικατέστησαν ποτέ. Κυκλοφόρησαν δύο albums σαν τρίο με τον Manzarek στη φωνή, αλλά χωρίς τον Morrison να γράφει και να τραγουδάει, τίποτα δεν είναι ίδιο. Διαλύθηκαν το 1973 για να κάνουν ένα reunion το 1978 ηχογραφώντας τα κομμάτια που ο Morrison είχε σε tapes από την εποχή του LA Woman. Το album ονομάστηκε An American Prayer και οδήγησε στο live album Alive She Cried του 1983, που έγινε από υλικό αρχείου και που αυτό με τη σειρά του, οδήγησε στο εξώφυλλο του περιοδικού Rolling Stone (1985) με τον Morrison και την επιγραφή "He's Young, He's Hot, He's Sexy and He's Dead". Τέλος, το 1991 ο σκηνοθέτης Oliver Stone έκανε ένα film για τον Morrison και τους Doors με τον Val Kilmer στο ρόλο του Jim.

Ας τους δούμε τώρα:

*** ΤΑ ΜΕΛΗ:

* JIM MORRISON (8 Δεκεμβρίου 1943, Florida - 3 Ιουλίου 1971, Paris):
- Φωνή. Όχι πολύ μεγάλη φωνή, αλλά πολύ καλή. Όχι φανταστικός και μεγάλος showman, αλλά πολύ καλός και σε αυτό. Υπνωτικός και χαλαρωτικός.

* RAY MANZAREK (12 Φεβρουαρίου 1935, Chicago):
- Πλήκτρα. Ήταν δικές του, οι περισσότερες ενορχηστρώσεις. Το σόλο του στο 'Riders On The Storm', είναι ανεπανάληπτο. Κάλυπτε με το ένα του χέρι και το κενό του μπασίστα (Έγραψα πιο πάνω, ότι οι Doors δεν είχαν μπασίστα).

* ROBBY KRIEGER (8 Ιανουαρίου 1946, Los Angeles):
- Κιθάρα. Πολύ καλός κιθαρίστας και ο μοναδικός της μπάντας. Σπουδαία ρυθμική βάση και υπέροχη slide κιθάρα, αλλά και wah-wah. Άψογος.

* JOHN DENSMORE (1 Δεκεμβρίου 1945, Los Angeles):
- Τύμπανα. Cool και κάτι σαν …….Λόρδος του 18ου αιώνα. Καλός ντράμμερ.

*** Η ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ:

1967: The Doors
1967: Strange Days
1968: Waiting For The Sun
1969: Absolutely Live
1969: The Soft Parade
1970: Morrison Hotel
1971: LA Woman
1971: Other Voices
1972: Full Circle
1978: An American Prayer
1983: Alive She Cried
1997: Box Set
1999: Complete Studio Recordings & Essential Rarities

*** ΤΑ DVD’S:

1985: Light My Fire
1987: Live At The Hollywood Bowl
1991: The Soft Parade

*** ΤΑ FILMS:

1991: The Doors (του Oliver Stone)



ΤΗE END MY FRIENDS....

Ο Διόνυσος αποφάσισε αυτό τον μήνα να τιμήσει μια προσωπικότητα που χάραξε για πάντα την ζωή αυτών που λάτρεψαν τη Θάλασσα,κι εμείς είμαστε ανάμεσα σε αυτούς...Νίκο θα σε θυμόμαστε πάντα...
"Χρόνια προσμένω να τυλίξεις την μπαρκέτα,χρόνια προσμένω τη στεριά να ζαλιστώ..."
Νίκος Καββαδίας λοιπόν...

Ο Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε το 1910 σε μιά μικρή πόλη της Ματζουρίας κοντά στο Χαρμπίν, από γονείς Κεφαλλονίτες. Πολύ μικρός πρωτοταξίδεψε, όταν οι γονείς του αποφάσισαν να επιστρέψουν στο νησί τους, αν και, η οικογένεια Καββαδία θα ζήσει ελάχιστα εκεί, και τελικό της λιμάνι θά είναι ο Πειραιάς, στον οποίο μετοικεί το 1921, όταν ο Νίκος είναι μόλις 11 ετών. Στον Πειραιά ο ποιητής τελειώνει Δημοτικό και Γυμνάσιο. Μαθητής ακόμη του δημοτικού, γράφει τα πρώτα του ποιήματα. Το 1929 μπαίνει υπάλληλος σε ένα ναυτικό γραφείο. Αντέχει μόνο λίγους μήνες να βλέπει τους άλλους να ταξιδεύουν. Τα καράβια κι η θάλασσα είναι το όνειρό του. Μπαρκάρει ναύτης σε φορτηγό, και για μερικά χρόνια συνεχίζει να φεύγει με τα φορτηγά, γυρίζοντας πίσω μονίμως ταλαιπωρημένος και αδέκαρος... Η ανέχεια τον κάνει ν' αποφασίσει να πάρει το δίπλωμα του ασυρματιστή. Στην αρχή σκεφτότανε να γίνει καπετάνιος, μα τα χρόνια είχαν περάσει, τα είχε φάει η λαμαρίνα, και το δίπλωμα του Ασυρματιστή ήταν ο μόνος σύντομος και αξιοπρεπής δρόμος γιά τα καράβια. Παίρνει το δίπλωμα του το 1939, αλλά αντί να μπαρκάρει βρίσκεται στρατιώτης στην Αλβανία και κατόπιν ξέμπαρκος στην Αθήνα με την γερμανική Κατοχή. Μόλις τελείωσε ο πόλεμος , το 1944, ξαναμπαρκάρει, αδιάκοπα πιά, ως ασυρματιστής, γυρίζοντας όλο τον κόσμο, ως το Νοέμβρη του 1974. Τρεις μήνες άντεξε μακρυά από τη θάλασσα. Πεθαίνει από εγκεφαλικό επεισόδειο στις 10 Φεβρουαρίου του 1975.
Ο Νίκος Καββαδίας είναι ίσως ο μόνος που αξίζει τον χαρακτηρισμό του απόλυτα βιωματικού στήν ποίησή του. Μιλάει πάντα γιά τα καράβια που έζησε, τους ναυτικούς που γνώρισε, τους έρωτες, τους καυγάδες και τους θανάτους στα λιμάνια,με την γλώσσα των καραβιών,αλλά και κάποιους ιδιωματισμούς της Κεφαλλονιάς, να μπλέκονται στα γνήσια λαϊκά ελληνικά του. Ο Ερωτάς του για τα ταξίδια και τη θάλασσα, πάθος τρομερό, σχέση αγάπης και μίσους, ο ίδιος έρωτας που τον οδήγησε να μπαρκάρει μικρός, μόλις 19 ετών, αφήνοντας την σίγουρη δουλειά του ναυτικού γραφείου, είναι ορατός σε κάθε στίχο του, και τόσο δυνατός που διαπερνά τον αναγνώστη, τον κάνει να ξεχάσει τις άγνωστες λέξεις και τους ναυτικούς όρους , και να συνεπαρθεί απόλυτα από την αλήθεια του Λόγου του Ποιητή.

Ο Νίκος Καββαδίας άφησε πολύ λίγα πίσω του, μόλις τρείς ποιητικές συλλογές, ένα μυθιστόρημα και τρία μικρά πεζά. Ταπεινά παρουσιάστηκε στα ελληνικά γράμματα, κι η ταπεινότητά του αυτή, μαζί με την μελοποίηση πολλών ποιημάτων του, τον έφερε κοντά στη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, κάνοντάς τον έναν από τους πιό δημοφιλείς μας ποιητές, δυστυχώς μετά τον θάνατό του...

Όπως είπαμε και στην προηγούμενη δημοσίευση ο καλλιτέχνης του μήνα δεν αφορά μόνο ανθρώπους από το μουσικό χώρο ,άλλα θα εκτείνεται και γενικότερα στο χώρο της καλής τέχνης.Γιάυτο το μήνα θα θέλαμε να σας πούμε δυο λόγια για τον μεγάλο Θανάση της Ελλάδας,τον μεγαλύτερο κατ'εμας Έλληνα ηθο-ποιό...Θανάση σε ευχαριστούμε ολόψυχα για όλες τις πανέμορφες στιγμές που μας έχεις χαρίσει...Το αφιέρωμα αυτό δεν αφορά απλά έναν ΜΕΓΑΛΟ ηθοποιό αλλά και έναν μεγάλο ΑΝΘΡΩΠΟ!Τι να πεί κανείς για τον Θανάση?Η όλη του πορεία στον κινηματογράφο και στη ζωή αποδεικνύει το μεγαλείο αυτού του ανθρώπου...Ας πάρουμε λοιπόν λίγο απο το φως του...


"Καλέ μου άνθρωπε..."

Θανάσης Βέγγος(ο Μέγας)
Ο Θανάσης Βέγγος γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο το 1926. Κατάγεται από τα Θολάρια της Αιγιάλης από την πλευρά της μητέρας του Ευδοκίας, του γένους Ιωάννη Σμυρνή. Η γιαγιά του η Μαρουλιώ ήταν πρακτική μαία στα Θολάρια της Αμοργού (Τα στοιχεία καταγωγής προέρχονται από την έκδοση «Επιφανείς Αμοργίνοι» 1983 του Συνδέσμου Αμοργίνων). Ηταν το μοναχοπαίδι του κυρ Βασίλη και της κυρα-Ευδοκίας που κατάφεραν να δώσουν στον Θανάση μόνο τις εγκύκλιες σπουδές. Ο πατέρας Βέγγος, υπάλληλος στο εργοστάσιο της Ηλεκτρικής Εταιρίας στο Φάληρο, αγωνίστηκε επί Κατοχής για να το σώσει από την ανατίναξη που σχεδίαζαν οι Γερμανοί ­ οι μαρτυρίες λένε πως το εργοστάσιο σώθηκε χάρη στις προσπάθειες αυτού ακριβώς του ανθρώπου, ο οποίος στη συνέχεια απολύθηκε από τη δουλειά του εξαιτίας των αριστερών φρονημάτων του. Αλλά και ο Θανάσης αντιμετώπισε την εκδικητικότητα του κράτους: βρέθηκε στη Μακρόνησο, το κολαστήριο και τόπο μαρτυρίου για χιλιάδες αριστερούς φαντάρους αλλά και πολίτες. Εκεί, στον κατ' ευφημισμόν «νέο Παρθενώνα», ο νεαρός Θανάσης βίωσε τον εξευτελισμό, έμαθε να υπομένει, υιοθέτησε την αξιοπρέπεια ως στάση ζωής και ταυτόχρονα γνώρισε τη συντροφική αλληλεγγύη. Εκεί επίσης συνδέθηκε φιλικά με τον Νίκο Κούνδουρο, τον άνθρωπο που θα άλλαζε την πορεία της ζωής του. Ηταν το 1953 όταν τον κάλεσε ο Κούνδουρος να παίξει στη «Μαγική πόληι», την πρώτη ταινία της καριέρας του: υποδύεται τον πωλητή λεμονιών στη λαχαναγορά, μέλος μιας παρέας νεαρών βιοπαλαιστών. Ο ήρωας λέγεται Θανάσης ; ο Βέγγος παίζει τον εαυτό του ;, όνομα που θα τον ακολουθεί στη συνέχεια σε πολλές άλλες ταινίες και θα μπαίνει αργότερα και στους τίτλους των ταινιών του («Ο Θανάσης, η Ιουλιέτα και τα λουκάνικα», «Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση;», «Θανάση, πάρε τ' όπλο σου», «Δικτάτωρ καλεί Θανάση», «Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας» κτλ.), όταν βέβαια δεν μπαίνει το επώνυμό του («Είναι ένας τρελός τρελός Βέγγος», «Δόκτωρ Ζι-Βέγγος», «Ενας Βέγγος για όλες τις δουλειές»).

Στον «Δράκο», τη δεύτερη ταινία του Κούνδουρου, ο Βέγγος υποδύεται τον μπάρμαν σε ένα κέντρο διασκέδασης, ο οποίος είναι συγχρόνως και μπράβος του αρχηγού μιας συμμορίας απατεώνων. Εκεί θα φάει τις τρεις πρώτες θεαματικές φάπες, που θα ανοίξουν τους ασκούς της σφαλιάρας η οποία καταδιώκει τον Θανάση Βέγγο σε ολόκληρη την κινηματογραφική σταδιοδρομία του. Ετσι ο εκφραστικός ηθοποιός με τη φαλάκρα, το συμπαθητικό πρόσωπο, την αβέβαιη έκφραση, μπήκε δυναμικά στον χώρο του κινηματογράφου, χωρίς να έχει προϋπηρεσία στο θέατρο. Ηταν ένας ερασιτέχνης που για να επιβιώσει έκανε ένα σωρό δουλειές ­ κυρίως του φροντιστή σε ταινίες ­, δουλειές κοπιαστικές, επίπονες και γλίσχρα αμειβόμενες. Στη συνέχεια πήρε την άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος, γράφτηκε στο σωματείο, έπαιξε στο θέατρο και πήρε σημαντικότερους ρόλους. Μολονότι συμμετείχε σε αρκετές ενδιαφέρουσες και ονομαστές ταινίες («Το κορίτσι με τα μαύρα» του Μιχάλη Κακογιάννη, «Ο Μιμίκος και η Μαίρη» του Γρηγόρη Γρηγορίου, «Ο Ηλίας του 16ου» του Αλέκου Σακελλάριου, «Μανταλένα» του Ντίνου Δημόπουλου, «Ποτέ την Κυριακή» του Ζυλ Ντασσέν, «Ψηλά τα χέρια, Χίτλερ» του Ροβήρου Μανθούλη, «Ησυχες μέρες του Αυγούστου» του Παντελή Βούλγαρη, «Το βλέμμα του Οδυσσέα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, «Το αίνιγμα» του Γιάννη Σολδάτου), ως κινηματογραφικός τύπος καθιερώθηκε από άλλες κωμικές παραγωγές όπου ενσάρκωνε τον μέσο Ελληνα: τον φουκαρά, τον γκαφατζή, τον αγαθό, τον περιδεή, τον αγχωμένο, τον κυνηγημένο, αλλά και τον καπάτσο.

Αυτό το παιδί για όλες τις δουλειές διαμόρφωσε έναν μοναδικό λαϊκό κινηματογραφικό ήρωα, ολοκληρωμένο και αναγνωρίσιμο, με σταθερά χαρακτηριστικά. Ο Βέγγος, δημιούργημα της ανάγκης για ρεαλιστική απεικόνιση του σύγχρονου Αθηναίου, στο πλαίσιο της φαρσοκωμωδίας, κινηματογραφικού είδους που συγκινούσε πλατιά στρώματα του ελληνικού λαού, ερμήνευσε τον άνεργο, τον πολυτεχνίτη και ερημοσπίτη, τον τίμιο και εργατικό, τον αμήχανο και πολυμήχανο, που κάνει κάθε είδους δουλειά για να επιβιώσει. Σε αυτή την προσπάθειά του μετατρέπεται σε μια αεικίνητη φιγούρα, έναν κλόουν, έναν έλληνα Σαρλό, ή καλύτερα στον Καραγκιόζη αυτοπροσώπως. Ωστόσο η φαρσοκωμωδία δεν είναι ρεαλιστική, ξεφεύγει από τα όρια της πραγματικότητας, και ο Βέγγος βρίσκει την ευκαιρία να εισέλθει σε αυτήν ως υπερρεαλιστικό στοιχείο, να παλέψει με την πείνα και την ανασφάλεια, να φέρει τον κόσμο πάνω κάτω. Για να το επιτύχει αυτό στην εντέλεια έπρεπε να περάσει στη σκηνοθεσία, μα και στην παραγωγή των ταινιών του (κάτι που τον οδήγησε σε οικονομική καταστροφή), ώστε να ενσαρκώσει το όραμά του, το όραμα της απόλυτης ελευθερίας, να υπερβεί τις συμβάσεις, «να χτίσει τη δική του Οκτάνα», σύμφωνα με τον Σολδάτο.

Το βιβλίο Ενας άνθρωπος παντός καιρού δεν είναι σημαντικό απλώς και μόνο επειδή παρουσιάζει, σκιαγραφεί, κρίνει, επαινεί έναν μεγάλο έλληνα ηθοποιό, μα και για έναν ακόμη λόγο: επειδή παράλληλα δίνει στοιχεία για την ελληνική ιστορία, την πολιτική κατάσταση των δεκαετιών του '50, του '60 και του '70, μα και για τον ελληνικό κινηματογράφο. Γιατί ο ηθοποιός Θανάσης Βέγγος αναπαράστησε στη μεγάλη οθόνη καλύτερα από κάθε άλλον ομότεχνό του τον Ελληνα της εποχής του, τον Ελληνα του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα.

Βραβεύσεις
Ο Θανάσης Βέγγος έχει τιμηθεί με τα παρακάτω βραβεία:

Έτος Φορέας Βραβείο Ταινία
1962 Ένωση Ελλήνων κριτικών
1971 Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Α' Ανδρικού Ρόλου Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση;
1971 Ένωση Ελλήνων κριτικών Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση;
1972 Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Ερμηνείας Α' Ανδρικού Ρόλου* Θανάση, πάρε τ' όπλο σου
1991 Κρατικό βραβείο Ερμηνείας Β' Ανδρικού Ρόλου Ήσυχες μέρες του Αυγούστου
1993 Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Ειδικό βραβείο για το σύνολο του έργου του
2008 Πρόσωπα 2008 Ειδικό βραβείο για το σύνολο του έργου του

*Το βραβείο αυτό του δόθηκε και ως αντίδραση στο τότε καθεστώς.


Θανάσης Βέγγος
η θεατρική του πλευρά


Ο Θανάσης Βέγγος απέκτησε άδεια άσκησης επαγγέλματος ηθοποιού και έγινε μέλος του Σ.Ε.Η, στις 11 Απριλίου 1959.

Η πρώτη θεατρική του εμφάνιση έγινε την ίδια χρονιά, στο θέατρο Περοκέ, στην επιθεώρηση των Δημήτρη Βασιλειάδη και Ναπολέοντα Ελευθερίου, «Ομόνοια πλατς-πλουτς» .

Θίασοι: Θίασος Γιάννη Γκιωνάκη - Νίκου Ρίζου – Τάκη Μηλιάδη (1959-1960): Δημήτρη Βασιλειάδη και Ναπολέοντα Ελευθερίου «Μαντουμπάλα και καινούργια Αθήνα», Χρήστου Γιαννακόπουλου και Αλέκου Σακελλάριου «Άνθρωποι του ’60».
Θέατρο Ακροπόλ (1963) : Γ. Ασημακόπουλου – Β. Σπυρόπουλου – Π. Παπαδουκά «Οκτώ άνδρες κατηγορούνται», Ασημ. Γιαλαμά – Κ. Πρετεντέρη – Ναπ. Ελευθερίου «Κόκκινα τριαντάφυλλα».

Θέατρο Εθνικού Κήπου (1963) : Ασημ. Γιαλαμά – Κ. Πρετεντέρη «Οι φτωχοδιάβολοι» (ρόλος : Φρίξος)

Θέατρο Ακροπόλ (1963-64, θιασάρχης με τους Ρένα Βλαχοπούλου , Γ. Δάνη) : Γ. Γιαννακόπουλου – Κ. Νικολαϊδη – Γ. Οικονομίδη «Αρχοντορεμπέτισσα» και «Κύπρος γιοκ».

Συνθιασάρχης με τη Σμαρούλα Γιούλη (1969-70) : Γ. Λαζαρίδη «Ο τρελός του λούνα παρκ και η ατσίδα» (Θανάσης) .

Από το 1970 και επί σειρά ετών, ο Θαναάσης Βέγγος συγκρότησε επανελειμμένως δικούς του θιάσους, σε διάφορες περιόδους. Αναφέρονται τα έργα : Γ.Λαζαρίδη «Ο τρελός του λούνα παρκ» (Θανάσης Ο Απόλας ). Έπαιξε το ίδιο έργο σε πολλές παραστάσεις και το παρουσίασε επίσης, μεταξύ των άλλων, σε περιοδεία του στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Αλ. Σακελλαρίου «Τι έκανες στον Τρωικό πόλεμο, Θανάση» (Μενέλαος) .
Γ. Λαζαρίδη «Το βλήμα» (Θανάσης Μουρλός ).

Γ. Μιχαηλίδη – Γιάν. Ξανθούλη «Μαμ, κακά , κοκό και νάνι».
Ανοιχτό θέατρο Γ. Μιχαηλίδη (1995- αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου κ.λπ.): Αριστοφάνη «Ειρήνη»(Τρυγαίος).

Θέατρο Δελφινάριο (1997): Λάκη Μιχαηλίδη – Γιώργου Σκούρτη – Μήτσου Ευθυμιάδη «Έλλην εξασθενής» (επιθεώρηση).

Ανοιχτό Θέατρο (1998- Φεστιβάλ Επιδαύρου κ.λπ.) : Αριστοφάνη «Αχαρνής» (Δικαιόπολις).

Θέατρο Ακροπόλ (1998-99), έκτακτη συμμετοχή ) «Έλληνες είστε και φαίνεστε» (επιθεώρηση).

Σε όλη του τη θεατρική πορεία ο Θανάσης Βέγγος αντιπροσωπεύει το ρεαλιστικό φουκαρά νεοέλληνα που τρέχει φευγαλέα στη σκηνή μα πάντα σαρωτικός, όπως στις ταινίες του διακωμωδεί τα τραγικά συμβάντα της φυλής, όπως τα γεννά η τρέχουσα πραγματικότητα στις επιθεωρήσεις που συμμετείχε ή ακολουθώντας ενστικτωδώς τυχαία συμβάντα που διέπονται από τις βουλές των αρχαίων Ελλήνων Θεών όταν παίζει στα έργα του Αριστοφάνη.

Έτσι φανερώνεται βαθύτερα μέσα από τις συνεχείς συγκρούσεις του στο κοινωνικό πεδίο η μορφή ενός υπερρεαλιστή ηθοποιού και ανθρώπου που κάνει τη δική του υπέρβαση με το σύστημα των δικών του αυτοματικών λειτουργιών και απογειώνεται με την αστείρευτη ευρηματικότητά του κερδίζοντας την αποδοχή του θεατρικού κοινού στους «Αχαρνής», για παράδειγμα, κουβαλώντας ταυτόχρονα το μαρτύριο του νεοέλληνα θεατή θύμα των συμφορών του παίζοντας τον ιδιαίτερο ρόλο του στη σύγχρονη Ελληνική τραγωδία. Πλήρωσε βέβαια ακριβά το ψώνιο του, δεν υπήρξε άνθρωπος των συγκυριών. Δεν υπήρξε Οιδίποδας, ούτε Προμηθέας κι’ας ήλθε να κλέψει την φωτιά για να ζεστάνει τους ανθρώπους. Υπήρξε απλά ο Θανάσης Βέγγος, «ωραίος σαν μύθος».

Και είναι πάντα πολυμήχανος σε όλη του την πορεία στο θέατρο και στον κινηματογράφο, μέσα στη δική του Οδύσσεια.

Ο Νίκος Κούνδουρος, ο γνωστός σκηνοθέτης του κινηματογράφου που στήριξε τον Θανάση Βέγγο στα πρώτα του ποιοτικά βήματα στον κινηματογράφο δήλωσε για αυτόν «Έπρεπε να το δω στην Ειρήνη και στους Αχαρνής του Αριστοφάνη για να ξαναθυμηθώ με αίσθημα ανακούφισης αυτό που μπορούσε και δεν έκανε στο παρελθόν ο Βέγγος. Δικαιόπολις, Τρυγαίος, Στερψιάδης, Φιλοκλέων, Πισθέταιρος, Μνησίλοχος, Ξανθιάς, Βλέπυρος για να αναφέρω μερικούς από τους ήρωες του Αριστοφάνη».

Ας προσθέσω ακόμη ότι ο Βέγγος λειτούργησε και σαν καταλύτης σε μια κοινωνία που αναγνώρισε στον ήρωα τα βασικά χαρακτηριστικά του, την περηφάνια της φτώχιας, την περιφρόνηση στην ταξική κοινωνία, τον τελικό θρίαμβο της καρδιάς και της ψυχής και τέλος, την ανδρειοσύνη των ταπεινών και των κατατρεγμένων αυτού του κόσμου.

Παράλληλα ο Βέγγος εκφράζει έντονα με τη φιγούρα του αιώνιου Καραγκιόζη, τον πολίτη της Β΄ κατηγορίας συμπληρώνοντας το κενό για ένα τύπο που αποζητούσε ο μέσος νεοέλληνας για να ταυτιστεί μαζί του, όπως σημειώνει συμπερασματικά ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, κριτικός θεάτρου.

Άλλωστε όπως τονίζει χαρακτηριστικά και ο Γιώργος Μιχαηλίδης που τον σκηνοθέτησε «ο Βέγγος έχει φτιάξει ένα πλάσμα κατασκευασμένο από όλα τα μέλη της ιστορίας της κωμωδίας. Και αυτό ήταν συνειδητό».

Και η τρέλα του ήταν συνειδητή. Καμία τρέλα εξάλλου, και μάλιστα καλλιτεχνική, δεν είναι εύκολη.


Φιλμογραφία
Μαγική πόλις (1954)... Θανάσης
Καταδικασμένη κι απ' το παιδί της (1955)
Ο δράκος (1956)... Σπαθής
Κυριακάτικοι ήρωες (1956)... ναύτης, φίλαθλος
Το κορίτσι με τα μαύρα (1956) .... χωροφύλακας
Το κορίτσι με τα παραμύθια (1956)
Έχει θείο το κορίτσι (1957) .... ταξιτζής
Μαρία Πενταγιώτισσα
Τσαρούχι, πιστόλι, παπιγιόν
Της τύχης τα γραμμένα (1957) ... Μουτζουρίδης
Για το ψωμί και τον έρωτα, ή Συννεφιασμένη Κυριακή (1957)... Θανάσης
Ο Μιμίκος και η Μαίρη (1958)
Κάθε εμπόδιο για καλό (1958)... Γιάννης Παπαδόπουλος, νευρολόγος
Χαρούμενοι αλήτες
Η φτώχεια θέλει καλοπέραση
Διακοπές στην Αίγινα (1958)
Το εισπρακτοράκι
Ο θείος από τον Καναδά (1959) .... Πάνος
Δοσατζήδες (1959)
Η μουσίτσα(1959)... Φοίβος
Γαμήλιες περιπέτειες (1959)... παγοπώλης
Καραγκιόζης, ο αδικημένος της ζωής .... Μελέτης Μελετόπουλος
Ανθισμένη αμυγδαλιά (1959)
Το αγοροκόριτσο .... σερβιτόρος
Ο Ηλίας του 16ου (1959) .... Θωμάς
Περιπλανώμενοι Ιουδαίοι
Τα ντερβισόπαιδα (1960) .... Πολύδωρος
Τυφλός άγγελος (1960)
Το ραντεβού της Κυριακής (1960)
Μήτρος και Μητρούσης στην Αθήνα (1960) .... Μήτρος
Το κλοτσοσκούφι (1960)... θυρωρός
Ποτέ την Κυριακή (1960)
Η αυγή του θριάμβου (1960)
Ερωτικά παιχνίδια (1960)... ξενοδόχος
Για σένα την αγάπη μου (1960)
Οι 900 της Μαρίνας (1960) ... Παρτσακλής
Μια του κλέφτη
Μανταλένα (1960) .... χωροφύλακας
Ζητείται ψεύτης (1961) .... Βρασίδας
Χαμένα όνειρα (1961)... Βαγγέλης
Ποια είναι η Μαργαρίτα (1961) ... Γρηγόρης Λαδιάς
Οικογένεια Παπαδοπούλου (1961) ... Σπύρος
Λάθος στον έρωτα (1961) ... Θύ,ιος
Η Λίζα και η άλλη .... Πέτρος Βανδής
Η κατάρα της μάνας (1961)... Πασχάλης
Δούλεψε για να φας (1961 ... Αυγουστής
Ευτυχώς τρελάθηκα .... Μανώλης
Το πιθάρι (1962)
Ψηλά τα χέρια Χίτλερ (1962).... Παναγής
Το πιθάρι (1962)... Ανδρέας
Ζήτω η τρέλα .... Ρωμαίος
Ο βασιλιάς της γκάφας (1962).... Φρίξος
Αστροναύτες για δέσιμο
Μην είδατε τον Παναή (1962) .... Παναής Παπαπαναγόπουλος
Γαμπρός για κλάματα
Η νύφη το 'σκασε (1962)... Χαρίλαος
Δουλειές του ποδαριού (1962).... Μήτρος
Ο ατσίδας (1962).... Θρασύβουλας
Ο Ιππόλυτος και το βιολί του (1963) .... Ιππόλυτος
Τύφλα να 'χει ο Μάρλον Μπράντο (1963).... Στέφανος Αυγερινός
Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης (1963) .... Θανάσης Μπιρμπίλης
Ο τρελάρας (1963) .... Ερρίκος Δελαπόρτας
Το τυχερό πανταλόνι(1963)... Θανάσης Φουκαράς
Σχολή για σωφερίνες (1964)... Μπάμπης
Οι φτωχοδιάβολοι (1964)... Φρίξος
Ο καταφερτζής (1964)... Κανέλλος Καραμπατσάς
Ο πολύτεκνος
Θα σε κάνω βασίλισσα (1964) .... Αντώνης Τσιλιβίκης και Αντώνης Μπεϊζάνης
Έξω φτώχεια και καλή καρδιά (1964).... Θανάσης Κούτρας
Ευτυχώς τρελάθηκα (1966) ... Μανώλης
Τα δίδυμα .... Σταμάτης / Μπούλης
Ο καταφερτζής .... Κανέλλος
Είναι ένας τρελός, τρελός, τρελός Βέγγος (1965) .... Θανάσης Θανασάκης
Ο παπατρέχας (1966) .... Πολύδωρος Λαγός
Φανερός πράκτωρ 000 (1967) .... Αθανάσιος Βόμβας (Θου Βου)
Πάρε κόσμε (1967) .... Αγαθοκλής
Τρελός, παλαβός και Βέγγος .... Θανάσης
Δόκτωρ Ζι-Βέγγος (1968) .... Θανάσης
Ποιός Θανάσης (1968) .... Θανάσης
Ένα ασύλληπτο κορόιδο (1969)... Κυριακούλης
Θου-Βου: φαλακρός πράκτωρ, (1969)επιχείρησις Γης Μαδιάμ .... Αθανάσιος Βόμπας
Ένας Βέγγος για όλες τις δουλειές (1970) .... Θανάσης Χατζηκαραθανάσης
Ο Θανάσης, η Ιουλιέτα και τα λουκάνικα (1970) .... Θανάσης
Διακοπές στο Βιετνάμ (1971) .... Θανάσης
Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση; (1971) .... Θανάσης
Ξένοιαστος παλαβιάρης .... Θανάσης
Θανάση, πάρε τ' όπλο σου (1972) .... Θανάσης
Ο άνθρωπος που έτρεχε πολύ (1973) .... Θανάσης Ζεβεδαίος
Δικτάτωρ καλεί Θανάση .... Θανάσης
Ο τσαρλατάνος... Θανάσης και Αθανασία κι ο πατέρας τους, μπαρμπά Λευτέρης
Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας (1976) .... Θανάσης
Από πού πάνε για τη χαβούζα; (1978) .... Θανάσης Παπαθανάσης
Βέγγος ο υπέροχος
Ο παλαβός κόσμος του Θανάση (1979) .... Θανάσης
Ο φαλακρός μαθητής (1979).... Θανάσης
Θανάση, σφίξε κι άλλο το ζωνάρι (1980) .... Θανάσης
Βέγγος, ο τρελός καμικάζι (1980)... Θανάσης Τράμπας
Το μεγάλο κανόνι (1981) .... Θανάσης Απαλοχέρης
Ο Θανάσης και το καταραμένο φίδι (1982) .... Θανάσης
Τρελός και πάσης Ελλάδος (1983) .... Θανάσης
Ο Θανάσης στη χώρα του «Θα» (1988, βίντεο) .... Θανάσης
Made in Greece (1988)
Τρελοκομείον η Ελλάς (βίντεο)
Θανάσης ο αισιόδοξος (1989, βίντεο) .... Θανάσης
Το δίδυμο της συμφοράς (βίντεο)
Κρεβάτι για πέντε (βίντεο)
Ο πρωταθλητής (βίντεο)
Θανάσης ο βομβιστής (1990, βίντεο)... Θανάσης
Ήσυχες μέρες του Αυγούστου (1991) .... Νικόλας
Ζωή χαρισάμενη (1993) .... Μάρκος
Το βλέμμα του Οδυσσέα (1995) .... ταξιτζής
Βήματα (1996, τηλεταινία)
Όλα είναι δρόμος (1998) .... θηροφύλακας
Το αίνιγμα (1998).... Λίνος και Θανάσης
Η ιστορία της Λίλυ (2002)

Καλό ταξίδι μεγάλε δάσκαλε...Ο Ευγένιος Σπαθάρης έφυγε και μαζί του μια ολόκληρη γενία στέκει αμήχανη και κοιτάζει...και τώρα?Μεγάλε Ευγένιε μέσω του Καραγκιόζη θα ζείς για πάντα στις καρδίες μας...




-
-
http://www.fileden.com/files/2009/4/24/2416018/Glykeria%20





ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΣΠΑΘΑΡΗΣ
Γιος του Σωτήρη Σπαθάρη, γνωστός ως ο εθνικός καραγκιοζοπαίκτης και ο μεγαλύτερος εκπρόσωπος του Θεάτρου Σκιών, έχει τιμηθεί με σημαντικές διεθνείς διακρίσεις.

Ο λαϊκός καλλιτέχνης με το δυναμικό πνεύμα, ο γνήσιος εμψυχωτής ενός λαϊκού ήρωα, ο ζωγράφος με την πλούσια χρωματική ζωντάνια , ο αληθινός εκφραστής της ελληνικής παράδοσης, μα, πάνω απο όλα, η προσωποποίηση της ανθρωπιάς και της απλότητας, γεννήθηκε το 1924 στην Κηφισιά και συνέχισε την τέχνη του πατέρα του, επίσης κορυφαίου καραγκιοζοπαίκτη.

Ξεκινώντας την καριέρα του το 1942, από το 1945 έως και το 1950 περιοδεύει αδιαλείπτως, δίνοντας παραστάσεις σε πολλά θέατρα και κινηματογράφους της Ελλάδας.

Οι κυριότερές του συνεργασίες στον κλάδο της μουσικής ήταν τα τρία τραγούδια με τον τίτλο "Εμένα φίλε με λένε Καραγκιόζη", (στίχοι Ν. Γκάτσου - μουσική Σ. Ξαρχάκου - παραγωγή SΚΥ 100,4), το τραγούδι "Για την Ελλάδα ρε γαμώτο" του Στέλιου Φωτιάδη και "Η εκδίκηση του Καραγκιόζη" του συγκροτήματος Modern Fears.

Εξίσου σημαντικές, υπήρξαν οι πολλές συνεργασίες που είχε με τον Διονύση Σαββόπουλο στο Κύτταρο το 1973, στο Ρεξ το 1992 και σε πολλές συναυλίες του γνωστού τραγουδιστή.

Ο Ευγένιος Σπαθάρης έχει τιμηθεί με αναμνηστικές πλακέτες τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό για την τόσο σημαντική και πολύχρονη προσφορά του στον θεατρικό αυτό τομέα, ενώ είχε διακριθεί στα περισσότερα Φεστιβάλ για το εξαιρετικό ταλέντο με το οποίο προέβαλλε την τέχνη του.

Στόχος του ήταν να εξυψώσει τον Καραγκιόζη, τόσο σαν σημαντικό ελληνικό και παραδοσιακό θέαμα, όσο και σαν ένα εξαιρετικό είδος τέχνης και τεχνικής.

"Άγγελος Σικελιανός"

"Η τέχνη του Σπαθάρη είναι στη βάση της λαϊκής ψυχής και ζωής και μακάριος όποιος την αντικρίζει με τη σοβαρότητα που της οφείλεται. Μέσα της δεν κατασταλάζει μόνο η λαγαρή θυμοσοφία του λαού μας μπρος στα ανάποδα τον κόσμου, αλλά σκεπάζεται και η πηγαία δύναμη πόχει μέσα του και με την οποία υπερνικά αυτά τα ανάποδα με ψυχισμό ασύγκριτο, ανεβαίνοντας απ'τα σκαλιά της θείας του εξυπνάδας ως με τις κορφές τον ηρωισμού".

Ο Ευγένιος Σπαθάρης διετέλεσε μέλος του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, του Ινστιτούτου Παγκοσμίου Θεάτρου (της ΟΥΝΕΣΚΟ). Είχε κάνει περιοδείες σε πολλές Χώρες λαμβάνοντας μέρος σε διάφορα φεστιβάλ και συνέδρια όπως: Παρίσι, Λιέγη, Ρώμη, Κάιρο, Λονδίνο, Κοπενχάγη.

Αλλά και ως ζωγράφος έλαβε μέρος σε πολλές εκθέσεις ατομικές και ομαδικές στην Αθήνα, τη Ζυρίχη, το Παρίσι και την Νέα Υόρκη.

Είχε τιμηθεί δε, με Βραβείο Ρώμης (1962), με το Α' Μετάλλιο του Πρίγκιπα του Μοντ, Α' Βραβείο Πολωνίας (1978) και με Α' Μετάλλιο Τοσκανίνι (Ιταλία) το 1978, καθώς και με αναρίθμητες άλλες διακρίσεις.

Αξίζει να αναφερθούμε, καθώς θα ήταν παράλειψη... στην εμφάνιση του μεγάλου καλλιτέχνη σε διάφορες κινηματογραφικές ταινίες όπως στο "Πικρό Ψωμί" του Γ. Γρηγορίου (1950), στον "Εξυπνότερο άνθρωπο του κόσμου" παραγωγής Ολυμπία Φίλμς (1950), στην "Κιβωτό" μαζί με την Μελίνα Μερκούρη και τον Μίνω Αργυράκη (κινούμενα σχέδια 1956), στον "Μέγα Αλέξανδρο" του Γ. Ζερβουλάκου (1960), σε οκτώ ταινίες παραγωγής Ιωαννίδης Φίλμς με κλασσικές κωμωδίες του Καραγκιόζη (1962), στην "Λυσιστράτη" του Γ. Ζερβουλάκου (1974), στο "Τεριρέμ" του Α. Δοξιάδη (1992) και σε πολλά ντοκιμαντέρ αφιερωμένα στην Ελλάδα.

Το 1991 ιδρύθηκε το "Σπαθάρειο Μουσείο Θεάτρου Σκιών Δήμου Αμαρουσίου", το οποίο λειτουργεί συστηματικά από το 1996, με στόχο την προβολή του Θεάτρου Σκιών και του Καραγκιόζη.

Συνεχίζοντας ακατάπαυστα τη δράση του, το 2001, σε συνεργασία με τους μουσικούς Λουδοβίκο των Ανωγείων και Ψαραντώνη παρουσίασαν με πρωτότυπο τρόπο στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό το γνωστό Κρητικό ποίημα του Βιτζέντζου Κορνάρου «Ερωτόκριτος».

Το 2007 τιμήθηκε ιδιαίτερα από το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού για την μεγάλη του προσφορά στο καλλιτεχνικό αυτό είδος για το οποίο του αναγνωρίστηκε ο τίτλος του "μεγάλου δασκάλου".

Και κάπου εδώ η αυλαία πέφτει, με τους ήρωες του Θεάτρου Σκιών να αποχαιρετούν τη φωνή και την ψυχή τους...

"Γειά σου Μπαμπάκο..."

Είναι γνωστή πλέον σε όλους η αλληλένδετη σχέση της ομάδας του Διόνυσου με τη μουσική και γενικότερα με τη καλλιτεχνική δημιουργία.Αποφασίσαμε έτσι μια φορά το μήνα να παρουσιάζουμε έναν καλλιτέχνη όχι μόνο από το χώρο της μουσικής αλλά ευρύτερα από το χώρο της ελεύθερης έκφρασης.

Την αρχή σε αυτά τα αφιερώματα που θα ακολουθήσουν κάνει ο εξαιρετικά δημοφιλής και αγαπημένος σε μας Σωκράτης Μάλαμας.Πολλοί θα πουν πάλι Χαλκιδικιώτη διάλεξες...τι να κάνουμε;O καθένας με τις αδυναμίες του...Αποφασίσαμε τη σημερινή παρουσίαση να την επενδύσουμε με τα καλύτερα για μας τραγούδια του Σωκράτη,τα οποία και επιμεληθήκαμε έτσι ώστε να τα συνθέσουμε σε μια συλλογή, την οποία μπορείτε να ακούσετε μέσα από τον Music Player της ιστοσελίδας μας.Ιδού λοιπόν Σωκράτης Μάλαμας...

Ο Σωκράτης Μάλαμας γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1957 στη Συκιά της Χαλκιδικής. Λόγοι εργασίας των γονέων του τον έκαναν να βρεθεί στη Στουκγκάρδη της Γερμανίας μέχρι τα εφηβικά του χρόνια. Στη συνέχεια επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη. Το μπουζούκι που του έκανε δώρο ο πατέρας του αποτέλεσε το αρχικό του ερέθισμα για τη μουσική. Στα δεκατρία του αγόρασε την πρώτη του κιθάρα ως επιβράβευση για τις επιδόσεις του στα σχολικά μαθήματα και στα δεκαεφτά του παρακολούθησε μαθήματα κιθάρας στο Μακεδονικό Ωδείο Θεσσαλονίκης. Μετά την αποφοίτησή του από το Λύκειο, επέστρεψε και πάλι στη Γερμανία για να παρακολουθήσει μαθήματα μουσικής στο Ωδείο της Στουτγκάρδης. Σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής του αποφασίζει να επιστρέψει και να πάει για σπουδές στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών, μαθητεύοντας δίπλα στον Βαγγέλη Ασημακόπουλο και στον Νότη Μαυρουδή. Από τα 23 του αρχίζει την επαγγελματική του σταδιοδρομία, εργαζόμενος ως δάσκαλος κιθάρας καθώς και ως τραγουδιστής σε λαϊκά μαγαζιά. Πριν ξεκινήσει την προσωπική του πορεία, υπήρξε κιθαρίστας στην ορχήστρα του Νίκου Παπάζογλου.

Η πρώτη απόπειρα που έκανε στην ελληνική δισκογραφία δεν στέφθηκε με επιτυχία καθώς η δισκογραφική εταιρία Lyra απέρριψε το υλικό του με την αιτιολογία ότι δεν ήταν εμπορικό. Συνέχισε να παίζει μουσική σε λαϊκά μαγαζιά, προσθέτοντας και κάποια δικά του τραγούδια στο πρόγραμμα που παρουσίαζε, χωρίς να αναφέρει ότι ο ίδιος ήταν αυτός που τα είχε γράψει. Μέχρι τη στιγμή που ο Νίκος Παπάζογλου τον άκουσε και διέκρινε το ταλέντο του, οπότε και τον έπεισε να μπει για ηχογράφηση στο στούντιο και να ετοιμάσει την πρώτη του δουλειά, με τίτλο «Ασπρόμαυρες Ιστορίες» το 1989. O Σωκράτης Mάλαμας έχει γράψει μουσική για θεατρικές παραστάσεις και για ένα μεγάλο διάστημα δίδασκε μουσική σε Ωδείο. Σταδιακά η πορεία του καλλιτέχνη έγινε ευρύτερα γνωστή και αγαπήθηκε από το κοινό. Σήμερα διαμένει και δημιουργεί στα Τρίκαλα.

Έχει συνεργαστεί στη διάρκεια της πορείας του με διάφορους καλλιτέχνες, όπως ο συνθέτης Nίκος Ξυδάκης, ο κιθαρίστας Μπάμπης Παπαδόπουλος, ο συνθέτης Γιώργος Χριστιανάκης, η ερμηνεύτρια Μελίνα Κανά, ο τραγουδοποιός Ορφέας Περίδης, ο τραγουδοποιός Θανάσης Παπακωνσταντίνου, και με στιχουργούς όπως ο Γιάννης Tσατσόπουλος, ο Μανώλης Ρασούλης, ο Γιώργος Aθανασόπουλος, ο Άλκης Aλκαίου, η Φωτεινή Λαμπρίδη, ο Θοδωρής Γκόνης, ο Mιχάλης Γκανάς, ο Oδυσσέας Iωάννου και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Επίσης, είχε αρκετές συμμετοχές σε έργα άλλων καλλιτεχνών, όπως ο Λουδοβίκος των Aνωγείων, ο Διονύσης Τσακνής, ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης, η Μαρία Θωίδου, ο B.D. Foxmoor και η Sadahzinia (των Active Member), η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Μαρία Λουκά, ο Χαλβατζης και οι Χαΐνηδες.

Δισκογραφία

1989 Ασπρόμαυρες ιστορίες (Lyra)
1995 Παραμύθια (Lyra)
1992 Της Μέρας και της Νύχτας (Lyra)
1993 Κύκλος (Lyra)
1996 Λαβύρινθος (Σωκράτης Μάλαμας) (Lyra)
1998 13.000 Μέρες (Lyra)
2000 Ο Φύλακας κι ο Βασιλιάς (Lyra)
2002 Ένα (Lyra)
2005 Άδειο Δωμάτιο (Lyra)
2007 Δρόμοι (Lyra)

Συμμετοχές
1994 Το φάντασμα από το παρελθόν (Lyra)
1995 Στην Ανδρομέδα και στη γη (Lyra),
1997 Η γυναίκα και το μήλο (Μύλος),
1997 Πύλη της άμμου (Μύλος),
1997 Σαν πεταλούδα (Virgin),
1999 Τα σκόρπια της όχθης (Lyra),
1999 Με την πλάτη στον τοίχο (Ακτή),
1999 Μικρές αγγελίες (Lyra)
1999 Ξυδάκης - Μάλαμας (Lyra)
2000 Ασημένια Ακρη (Freestyle Productions)
2001 Kramahoperrata II (Freestyle Productions)
2001 Ο έρωτας στην πόλη (με μια κιθάρα) (Lyra)
2001 Στον Τόπο μου Είμαι Τέλεια Ξένος (Μικρούτσικος, Θάνος)(Ετ. παραγωγής:His Master΄s Voice)(Ετ. διανομής:Minos-EMI)
2002 Αγρύπνια (Lyra)
2002 Στον τόπο μου είμαι τέλεια ξένος (EMI)
2002 20 Χρόνια Μετά... (Μελωδία FM)
2003 Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος (EMI)
2003 Μια Ζωή Αλλού
2004 Της νύχτας τα μακριά μαλλιά (Lyra)
2005 Απ' το παράθυρο κοιτώ (Warner Music)
2005 Ο Γαργαληστής (Δημήτρης Μπασλάμ) (Epic/Sony-BMG)
2006 Διάφανος (Lyra)
2006 Καλημέρα (μικρός ΗΡΩΣ)
2006 Ο Γητευτής και το Δρακοδόντι
2006 Το Σκοτεινό Τρυγώνι
2006 Ο Τεμπέλης Δράκος και άλλες ιστορίες... (Γιώργος Χατζηπιερής)
2006 Πλάνο Εξόδου
2007 Ο Αγησίλαγος (Sony BMG)
2007 Αλεξίου-Μάλαμας-Ιωαννίδης Ζωντανή ηχογράφηση από το θέατρο του Λυκαβηττού-Σεπτέμβριος 2006 (Estia, EMI)

Ιδιόρρυθμος, σκοτεινός και εσωστρεφής σε αρκετά σημεία, αφοπλιστικά μελαγχολικός σε άλλα, με αιχμηρό και τσαμπουκαλεμένο στίχο, τα τραγούδια του κρύβουν εσωτερική ένταση κι άλλες φορές φωνάζουν έξω καρδιά.
Ο Σωκράτης Μάλαμας έχει καταφέρει να δημιουργήσει το δικό του προσωπικό ύφος.
Εδώ και πολλά χρόνια έχει πολιτογραφηθεί κάτοικος Θεσσαλονίκης"αυτή η πόλη που αγάπησα παλιά κι όλο γυρνούσα στ΄ ανοιχτά παράθυρά τηςέγινε βάρος που αδιάφορα περνά
σαν μια συνήθεια παιδική, σαν ένα λάθος" γράφει στον τελευταίο δίσκο, μα συνηθίζει να φεύγει, όπως λεει ο ίδιος. Εδώ και πολλά χρόνια κατεβαίνει στην Αθήνα για συναυλίες, σπάνια δίνει συνεντεύξεις και γράφει τραγούδια δυνατά, που πότε παίζουν με το λαϊκό ηχόχρωμα και πότε γίνονται μπλουζ, το δικό του ιδιαίτερο μπλουζ.

Από το Καληνύχτα μαλάκα, η ζωή έχει πλάκα και το πρώτο του LP (με έντονο ηλεκτρικό ήχο) , μέχρι τα Παραμύθια και Της μέρας και της νύχτας, τους επόμενους δίσκους του, το ύφος του έχει κάνει στροφή 180 μοιρών… Η Στέλλα μακράν απείχε των Μεταξωτών και το Τσιγάρο ατέλειωτο το τραγουδάει όλη η Ελλάδα μέχρι και σήμερα.

Μοναχική φιγούρα στον πολύχρωμο και πολύβουο κόσμο του ελληνικού τραγουδιού. Με την κιθάρα, τη θαμπή φωνή και τις ιστορίες του οροθετεί τον προσωπικό του χώρο, παίζει με τα όρια της τέχνης, της λογικής, της φαντασίας και παραδίνεται μόνον στην ίδια τη ζωή. Ως καλλιτέχνης, ειλικρινής - ως πνεύμα, ελεύθερο
Τρώγεται όλη μέρα με τη μουσική. Αναλύει, ψάχνει, εμβαθύνει, ακυρώνει, προσθέτει. «Οι νύχτες μου και τα ξενύχτια μου είναι γεμάτα μουσική. Ξέρεις τι είναι να κρατάς την κιθάρα σου μια ολόκληρη νύχτα και να μην μπορείς να παίξεις ούτε δυο νότες;». Δεν είναι εύκολα τα τραγούδια. Τα δικά του προκύπτουν με πόνο ψυχής. «Ας μην το ονομάσουμε πόνο, γιατί είναι παρεξηγημένη η λέξη. Με ένα φοβερό κυνήγι βγαίνουν. Πίσω από μια νότα τρέχεις». Τα τραγούδια του μοιάζουν νυχτερινά. Είναι εσωστρεφή, τα περισσότερα, έχουν την υγρασία της νύχτας. «Και όμως τα πιο όμορφα τραγούδια μου τα έχω γράψει μέρα». Ο Σωκράτης Μάλαμας δεν τρέχει πίσω από τα τραγούδια του. Θεωρεί πως δεν τον έχουν καθόλου ανάγκη. «Με χρησιμοποιούν για να εξέλθουν και από 'κεί και πέρα πορεύονται μόνα τους. Τα τραγούδια έχουν έναν κρυφό γονιό. Οι τραγουδοποιοί και οι συνθέτες και γενικώς όλοι αυτοί που σφετερίζονται τίτλους είναι τα ενδιάμεσα όργανα, ο αυλός. Ενα καλάμι είναι ο άνθρωπος». Στις συναυλίες αφήνει τα πράγματα να κυλήσουν. Τραγούδια έχει αρκετά. Κάποια μένουν απ' έξω. Δεν θεωρεί ότι τα εξορίζει. «Δεν χωράνε ούτε σε μια συναυλία δέκα ωρών, οπότε αρχίζεις και μετράς τα τραγούδια και από την αισθητική τους διάθεση, το αίσθημα που εκπέμπουν σ' εσένα, αλλά και από την αποτελεσματικότητα που έχουν στον κόσμο».
Ο Σωκράτης Μάλαμας συμπεριλαμβάνεται στην -εκ των πραγμάτων- αυστηρά περιορισμένη λίστα των τραγουδοποιών που μπορούν να αφουγκραστούν την καθημερινότητα και να την κάνουν μουσική και τραγούδι. Είναι πολύ λίγοι οι τραγουδοποιοί που διαθέτουν αυτό το χάρισμα!
Οικειοθελώς απαλλαγμένοι από τα μοδάτα διαφημιστικά τρικ της εποχής (δεν τα έχουν ανάγκη άλλωστε), αποτελούν φωτεινή εξαίρεση. Τα τραγούδια τους είναι αυτά που κάνουν τη διαφορά.


Kάντε διπλό "κλίκ" ακριβώς απο κάτω για να κατεβάσετε το "Afierwma ston Swkrati Malama by Dionisos Team"
Afierwma ston Swkrati Malama by Dionisos Team