Αυτό το μήνα αποφασίσαμε να τον αφιερώσουμε στον μεγάλο μας κωμικό ηθοποιό που μέσα απο τις ταινίες του εξακολουθεί να μας χαρίζει απλόχερα γέλιο και χαρά με τις απίστευτες ατάκες του. Ιδιαίτερα τον "Μπακαλόγατο" η οποία θεωρείται από πολλούς(σίγουρα  για μας) η καλύτερη Κωμωδία του Ελληνικού κινηματογράφου ο Κώστας Χατζηχρήστος μέσα από το Ζήκο ξεδιπλώνει το τεράστιο ταλέντο του.¨Αλλωστε σε συνεντευξή του είχε πει πως η εν λόγω ταινία γι'αυτόν ήταν το καμάρι του και πως πραγματικά την είχε ζήσει.
  Το develiki.com έχει απομαγνητοφωνήσει όλες τις ατάκες της ταινίας σε μορφή mp3 και σε λίγο καιρό θα είναι διαθέσιμες σε εσάς για κατέβασμα,όλη η τανία έχει διάρκεια 89 λεπτά και οι ατάκες που διαλέξαμε είναι σύνολο 58 λεπτά!!.Καταλάβατε λιοπόν γιατί αυτή η τανία είναι αξεπέραστη...
μείνετε λοιπόν συντονισμένοι !
 Αγαπημένε  Ζήκο εκεί που είσαι τώρα σου ευχόμαστε να είσαι χαρούμενος και να χαρίζεις γέλιο όπως μόνο εσύ ξέρεις σε όλη τη μεγάλη παρέα του Ουρανού...

Λίγα λόγια για τη Ζωή του...


Εnglish


Costas Hajihristos is a Greek actorHe is one of he greatest actor of Greek Cinema,he played in many film but the one called "Mpakalogatos" is concidered that is the greatest greek cinema comedy of all time!

Few words for Costas... He was born in Thessaloniki. He was a relative of an artistic family in which they moved to Pagkrati.
   The young Kostas studied mainly at the Military School in Syros and finished his studies in Kavala. He worked in a variety at the Missouri Theatre in Piraeus and at the Nitsa Gaitanaki company where he plauyed the Stravoxylo by Psathas. From 1945 until 1948, he worked in an operetta company owned by Paraskevas Oikonomou and appeared in the Pefka variety with Oikonomidis and Oasia with M. Traiforos. In 1949-50, he councilled the Koula Nikolaidou's musical company at the Verdun theatre at Alexandras Ave.

Οι R.E.M. σχηματίστηκαν στην πόλη Αθήνα της Georgia το 1980 και αποτελούνται από τους: Michael Stipe (John Michael Stipe, γεν. 4 Ιανουαρίου 1960, Decatour, Georgia) φωνητικά, Peter Buck (Peter Lawrence Buck, γεν. 6 Δεκεμβρίου 1956, Berkeley, California) κιθάρα, Mike Mills (Michael Edward Mills, γεν. 17 Δεκεμβρίου 1958, Orange, California) μπάσο, Bill Berry (William Thomas Berry, γεν. 31 Ιουλίου 1958, Duluth, Minnesota) drums.
Τον Απρίλιο του 1980, οι τέσσερίς τους σχημάτισαν τους R.E.M. (αρχικά τους ονόμάζαν Rapid Eye Movement) και άρχισαν να κάνουν πρόβες σε μια παλιά επισκοπιανή εκκλησία που είχε μετατραπεί σε στούντιο. Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς έδωσαν την πρώτη τους συναυλία εκτός Georgia και συγκεκριμένα στο Chapel Hill της Βόρειας Carolina όπου και γνώρισαν το μελλοντικό τους manager Jefferson Holt. Αν και είχαν επηρεαστεί θεωρητικά από το punk do-it-yourself ύφος, ο ήχος τους ήταν κοντά σε αυτόν των Byrds -ενεργητικό folk rock- με τα εκκεντρικά φωνητικά του Stipe να δίνουν το σήμα κατατεθέν τους.
Η πρώτη τεράστια επιτυχία των REM ήταν το "The One Ι Love" (Νο9), ένα τραγούδι που είχε θέμα την προδοσία, ωστόσο «παρεξηγήθηκε» παγκοσμίως ως ερωτικό. Το "The One I Love" περιεχόταν στο album "Document" (Νο10, το 1987) που ήταν και το τελευταίο τους στην ανεξάρτητη LR.S.

Οι R.E.M. ηχογράφησαν το πρώτο "πολυεθνικό" album το 1988 και είχε τίτλο "Green" (Νο12, το 1988). Από εκεί ξεχώρισε το single τους "Stand" (Νο6), ίσως το απλούστερο ως τότε κομμάτι τους αλλά και το "Ροp Song '89" (Νο86) που παρωδούσε τον κόσμο της δισκογραφικής βιομηχανίας. Το album "Dead Letter Office" (Νο52, το 1987) ήταν μια συλλογή με b-sides από την καριέρα τους στην I.R.S. και το "Eponymous" (Νο44 το 1988) μια συλλογή με τα singles τους από την ίδια περίοδο.

Το 1991, αφού επέστρεψαν από την εξαντλητική περιοδεία για το "Green", κυκλοφόρησαν το "Out Of Time" που έφτασε στο Νο1 και έγινε τριπλά πλατινένιο. Σε αυτό περιλαμβάνονταν τα singles "Losing Μy Religion" (Νο4), η μεγαλύτερη επιτυχία τους στον κόσμο με ένα εικαστικό video clip (σε σκηνοθεσία Μ. Night Shaymalan, σκηνοθέτη των κινηματογραφικών επιτυχιών "Sixth Sense" και "Unbreakable') που απαγορεύτηκε από τις ιρλανδικές Αρχές για τις αμφισβητούμενες ομοφυλοφιλικές εικόνες του και "Shiny Happy People" μια συνεργασία τους με την Kate Pierson των Β52's. Ακολούθησε το άλμπουμ τους "Automatic For The People" (Νο2, το 1992) ήταν πιο εσωτερικό και μελαγχολικό και έβγαλε επιτυχίες όπως τα "Drive" (Νο28), "Μan On The Μοοn" (Νο30) και "Everybody Hurts" (Νο29). Τα μέρη των εγχόρδων επιμελήθηκε στο album ο John PauΙ Jones των Led Zeppelin.

Από τα τελευταία χρόνια των 80's, οι REM έγιναν ακτιβιστές, προσκαλώντας την Greenpeace να τοποθετεί πανό και περίπτερα στις συναυλίες τους και συμμετέχοντας οι ίδιοι στην τοπική αυτοδιοίκηση της πόλης τους. Ο Stipe έκανε τακτικά δηλώσεις για το περιβάλλον, τα δικαιώματα των ζώων και τους άστεγους. Ο Stipe επίσης προώθησε και άλλους καλλιτέχνες, όπως ο ζωγράφος Reverend Howard Finster, ο σκηνοθέτης Jim McKay (με τον οποίον άνοιξε την κινηματογραφική εταιρία C-00) και ο folk τραγουδιστής Vic Chesnutt.
Το 1994 επέστρεψαν στο προσκήνιο με το album "Monster" που περιλάμβανε και τη συνεργασία του Thurston Moore των Sonic Youth σε ένα κομμάτι. Τα singles που ξεχώρισαν από αυτή τη δισκογραφική δουλειά ήταν τα: "What's The Frequency Kenneth?", "Bang And Blame", "Strange Currencies", "Tongue" και "Crush With Eyeliner".
Όμως κατά τη διάρκεια της περιοδείας τους για την υποστήριξη του "Monster", ο Bill Berry κατέρρευσε επί σκηνής από ανεύρυσμα στον εγκέφαλο (την 1η Μαρτίου 1995 στη Ζυρίχη).
Μετά από την ανάρρωση του Berry, οι R.E.M. ηχογράφησαν το "New Adventures In Hi-Fi" που κυκλοφόρησε το 1996. Τα singles που ξεχώρισαν από εκεί ήταν το "Εbοw The Letter", το "Bittersweet Me" και το "Electrolite". Αυτό ήταν και το τελευταίο album με τον Bill Berry στη σύνθεσή τους..
Οι Rem είναι σίγουρα ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα ροκ και ενναλακτικής μουσικής στον κόσμο και έχουν αφήσει σαν περιουσία πραγματικά διαμάντια...ελπίζουμε και περιμένουμε ακόμα παραπάνω...γιατί οι οι Rem δεν σταματούν ποτέ....μη χάσετε το Το νέο video single τους Supernatural Superserious


English


R.E.M. is an American rock band formed in Athens, Georgia, in 1980 by Michael Stipe (lead vocals), Peter Buck (guitar), Mike Mills (bass guitar), and Bill Berry (drums and percussion). R.E.M. was one of the first popular alternative rock bands, and gained early attention due to Buck's ringing, arpeggiated guitar style and Stipe's unclear vocals. R.E.M. released its first single, "Radio Free Europe", in 1981 on the independent record label Hib-Tone. The single was followed by the Chronic Town EPin 1982, the band's first release on I.R.S. Records. In 1983, the band released its critically acclaimed debut album Murmur, and built its reputation over the next few years through subsequent releases, constant touring, and the support of college radio. Following years of underground success, R.E.M. achieved a mainstream hit in 1987 with the single "The One I Love". The group signed to Warner Bros. Records in 1988, and began to espouse political and environmental concerns while playing large arenas worldwide.



By the early 1990s, when alternative rock began to experience broad mainstream success, R.E.M. was viewed as a pioneer of the genre and released its two most commercially successful albums, Out of Time (1991) and Automatic for the People(1992), which veered from the band's established sound. R.E.M.'s 1994 release Monster was a return to a more rock-oriented sound. The band began its first tour in six years to support the album; the tour was marred by medical emergencies suffered by three band members. In 1996, R.E.M. re-signed with Warner Bros. for a reported US$80 million, at the time the most expensive recording contract in history. The following year, Bill Berry left the band amicably, while Buck, Mills, and Stipe continued the group as a three-piece. Through some changes in musical style, the band continued its career into the next decade with mixed critical and commercial success. In 2007, the band was inducted into the Rock and Roll Hall of Fame.

R.E.M. discography
Murmur (1983)
Reckoning (1984)
Fables of the Reconstruction (1985)
Lifes Rich Pageant (1986)
Document (1987)
Green (1988)
Out of Time (1991)
Automatic for the People (1992)
Monster (1994)
New Adventures in Hi-Fi (1996)
Up (1998)
Reveal (2001)
Around the Sun (2004)
Accelerate (2008)

Νίκος Ξυλούρης: Ο Αρχάγγελος της Κρήτης
Γεννήθηκε σε μία εποχή δύσκολη για την Κρήτη, στις 7 Ιουλίου του 1936 στα Ανώγεια. Οι γονείς του είχαν 6 παιδιά (τρία αγόρια και τρία κορίτσια). Ο Νίκος ήταν το τέταρτο κατά σειρά.Ήταν πέντε ετών, όταν το χωριό του κάηκε από τους Γερμανούς που μετέφεραν τα γυναικόπαιδα στο Μυλοπόταμο. Όλα τα παιδιά μπήκαν σε οικοτροφείο. Κι ο Νίκος μαζί. Γρήγορα το τραγούδι του, τον μετατρέπει σε ευνοούμενο όλων. Ο δάσκαλός του αναγνώρισε αμέσως το ταλέντο του και όταν αργότερα τελείωσε ο πόλεμος και όλοι επέστρεψαν στ’ Ανώγεια, έπεισε τον πατέρα του -ο οποίος έως τότε αρνιόταν - να του αγοράσει μια λύρα. Ο Νίκος επέμενε ότι ξέρει να παίζει λύρα. Χωρίς καν να την έχει πιάσει στα χέρια του. Από παιδί πήγαινε στα πανηγύρια του χωριού του, έστεκε δίπλα στον σπουδαίο λυράρη τον Μανώλη Πασπαράκη, παρατηρούσε τις κινήσεις του και μετά έπαιρνε ξύλα και έκανε πως έπαιζε λύρα. Φυσικά, έπαιζε λύρα με το στόμα του. Από ’κει έβγαινε η μουσική.Σε ηλικία 17 ετών, ο Νίκος Ξυλούρης κατεβαίνει για πρώτη φορά να δουλέψει στο Ηράκλειο, όπως έλεγε αργότερα σε αφηγήσεις του ο ίδιος. Και εκεί τα βρίσκει στην αρχή "σκούρα".
«Εις τα ορεινά χωριά της Κρήτης δεν ημπορούσε να εισχωρήσει αυτό που εισχώρησε στις πόλεις. Εκεί χόρευαν ταγκά, βάλσα, ρούμπες, σάμπες, και είμαστε υποχρεωμένοι εμείς να τα μάθουμε αυτά τα τραγούδια, να τα παίζουμε στα πανηγύρια και στους γάμους, για να μπορούμε να ζήσουμε και να βγάζουμε τα έξοδά μας, και να τους κάνουμε σιγά - σιγά ν’ αλλάξουνε και ν’ αγαπήσουνε την Κρητική Μουσική!» έλεγε.
Αλλά ακόμη πιο χαρακτηριστική για την εποχή είναι η αφήγηση ενός άλλου καλού κρητικού: του προέδρου του Συλλόγου Κρητών του Λουξεμβούργου, του Γιώργου Αεράκη.
"Στη οδό Χάνδακος, απέναντι από τα τυπογραφεία της εφημερίδας "Μεσόγειος" σε ένα αρκετά μεγάλο υπόγειο, θα βρει διέξοδο η δίψα των κατοίκων του Ηρακλείου για παραδοσιακή διασκέδαση. Ο Κίμων Μανουράς και ο Νταρολευτέρης (κουνιάδος και γαμπρός) θα ρισκάρουν ο μεν πρώτος τις οικονομίες του από το καφενείο ο δε δεύτερος τα έσοδα από την πώληση 100 προβάτων και θα τολμήσουν να ανοίξουν τον "ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟ", το πρώτο οικογενειακό κέντρο κρητικής μουσικής στο Ηράκλειο. Ο καλλιτέχνης που θα κρατήσει το πρόγραμμα για την πρώτη σεζόν που ήταν το 1967 ήταν ο Νίκος Ξυλούρης με πασαδόρους τον αδελφό του τον Γιάννη, τον Γιάννη Σταυρακάκη και τον Στέλιο Αεράκη. Τύχη αγαθή μου επεφύλαξε να είμαι γιος του Νταρολευτέρη και ανιψιός του Κίμωνα. Με κοντά παντελόνια ανεβασμένος σε ένα αναποδογυρισμένο καφάσι μπύρας, κρατούσα τα οικονομικά της επιχείρησης και με τα μάτια διάπλατα ανοικτά, ρουφούσα παραστάσεις.
Αυτό που γινόταν κάθε βράδυ στον Ερωτόκριτο, είναι δύσκολο να περιγραφεί. Οι έχοντες καταγωγή από τα χωριά της Κρήτης, θέλοντας να αναπαραγάγουν στην πόλη τους γνωστούς για αυτούς τρόπους διασκέδασης, θα προσέρχονται συν γυναιξί και τέκνοις για να ακούσουν κρητική μουσική. Στο ρεύμα αυτό θα συμπαρασυρθούν και οι ηρακλειώτες και η κρητική μουσική από ετοιμοθάνατη, θα αναρρώσει, θα βγάλει φτερά και θα γίνει με την πάροδο του χρόνου κύριος τρόπος διασκέδασης. Βέβαια καθώς η κρητική μουσική δεν έχει χορό όπου το αρσενικό μπορεί να ψιθυρίσει μυστικά, στο αυτί του αντικειμένου του πόθου του, (η σούστα δεν προσφέρεται και τόσο), οι καλλιτέχνες υποχρεώνονται εκ των πραγμάτων τις μικρές ώρες να κάνουν ένα διάλειμμα ευρωπαϊκό. Και ήταν μαγικό να ακούς τον Ψαρονίκο να τραγουδάει παίζοντας λύρα, το παθητικό ταγκό "η γυναίκα που ένιωσα ...".
Το 1969 ηχογραφεί την «Ανυφαντού», ένα τραγούδι που κυριολεκτικά «σπάει ταμεία» μέσα στην παραδοσιακή δισκογραφία της εποχής. Το 1970 κατεβαίνει στ’ Ανώγεια, ο Γενικός Διευθυντής της COLUMBIA, Τάκης Λαμπρόπουλος, που ήδη οι δυνατότητες του κρητικού τραγουδιστή και λυράρη, τον έχουν εντυπωσιάσει. Τον ακούει να τραγουδά ζωντανά σ’ ένα γάμο και του ζητά συνεργασία. Ετσι, η φωνή του Νίκου Ξυλούρη, θα περάσει πλέον πέρα από τα παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης, στη σύγχρονη «έντεχνη» δημιουργία επώνυμων συνθετών (Ξαρχάκος, Μαρκόπουλος, Χάλαρης κ.α.), δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στη γνήσια κρητική έκφραση και το παραδοσιακό τραγούδι της Κρήτης, ν’ αποκτήσουν πανελλήνια εμβέλεια.
" Το 1969 -λέει σε μία σπάνια συνέντευξή της η σύντροφός του Ουρανία-ερχόμαστε για πρώτη φορά στην Αθήνα για εμφανίσεις στο κέντρο «Κονάκι», και τον Σεπτέμβριο γίνεται η μόνιμη εγκατάστασή μας στην πρωτεύουσα. Εχει ήδη φύγει από τα κρητικά μαγαζιά ο Νίκος, και τραγουδά σε μπουάτ της Πλάκας.
Με τον Γιάννη Μαρκόπουλο συνεργάζονται για πρώτη φορά στο «Χρονικό». Εξι μήνες μετά, κυκλοφορεί ο δίσκος αναφορά στα «Ριζίτικα» της Κρήτης. Τον Μάϊο του 1971, ξεκινούν κοινές εμφανίσεις στην μπουάτ «Λήδρα», στην Πλάκα, μέσα στην καρδιά της δικτατορίας. Η φωνή του Νίκου Ξυλούρη γίνεται σημαία αντίστασης. «Πότε θα κάνει ξαστεριά», «Αγρίμια και αγριμάκια μου...
Δύσκολα εκείνα τα χρόνια. Ο Νίκος κυνηγήθηκε. Ηταν απαγορευμένος και από το Ραδιόφωνο και από την Τηλεόραση.
Ακολουθούν δύο ακόμα κύκλοι τραγουδιών του Γιάννη Μαρκόπουλου, η «Ιθαγένεια» και ο «Στρατής ο Θαλασσινός». Ερχεται στη συνέχεια η συνεργασία του με τον Σταύρο Ξαρχάκο («Διόνυσε καλοκαίρι μας», «Συλλογή»), τον Χριστόδουλο Χάλαρη («Τροπικός της Παρθένου», «Ακολουθία»), και τον Χρήστο Λεοντή («Καπνισμένο Τσουκάλι»)
Και έπειτα το καλοκαίρι του 1973 το «Μεγάλο μας Τσίρκο». Η παράσταση που ανεβάζουν στο θέατρο «Αθήναιον», η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος, με αντικείμενο την ιστορική διαδρομή της Ελλάδας στα νεότερα χρόνια. Ο Νίκος Ξυλούρης κρατά τον καθοριστικό ρόλο του τραγουδιστή στην παράσταση αυτή. Μια παράσταση - σταθμός στην καριέρα του. Τα μεταπολιτευτικά χρόνια τραγουδά κάποια ακόμα τραγούδια του Χρήστου Λεοντή, του Σταύρου Ξαρχάκου, του Δημήτρη Χριστοδούλου, του Λίνου Κόκοτου και του Ηλία Ανδριόπουλου. Τραγουδά όμως πάντα και παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης και κάποια λαϊκά του Στέλιου Βαμβακάρη.
Τα τραγούδια του τα μάθαινε στο πόδι. Δεν είχε χρόνο για πρόβες. Τα μάθαινε, ακούγοντας την κασέτα στο σπίτι, στο αυτοκίνητο. Τραγουδούσε μαζί και το μάθαινε. Μάλιστα, ο Ξαρχάκος, τον ήθελε πάντα στα τραγούδια του αυθεντικό, γι’ αυτό και τον καλούσε στο στούντιο για ηχογράφηση, συνήθως, χωρίς πρόβα. Ετσι έγινε και με το τραγούδι «Ητανε μια φορά». Το ηχογράφησε ο Νίκος χωρίς να το ξέρει. Χωρίς καμμία πρόβα".


Ο Ψαρονίκος έφυγε από κοντά μας νωρίς....8 Φλεβάρη του 1980. ....Ο τόπος του τον ξεπροβόδισε με μαντινάδες. ...29 χρόνια μετά τον λέμε ακόμη "Αρχάγγελο της Κρήτης".....

Ο Jim Morrison μας κλείνει το μάτι κρεμασμένος στους τοίχους κάποιου εφηβικού δωματίου, τα παλιά μας βινύλια ξεσκονίζονται και το “Light My Fire” με το “Roadhouse Blues” συναντούν μια νέα γενιά, με διαφορετικά ακούσματα...



Ο μύθος θέλει τους Doors να περπατήσανε μαζί με τους Beatles, τους Pink Floyd, τους Led Zeppelin και τους Rolling Stones. Τους θέλει θεούς, στο όνομα των οποίων οι παλιοροκάδες είναι έτοιμοι να στραβοκοιτάξουν και να μπινελικώσουν όποιον κάνει περίεργους μορφασμούς στο άκουσμα του ονόματός τους, ή όποιον χαμογελάει αχνά σε συζητήσεις για το μεγαλείο του Jim Morrison...
The Doors-Bιογραφία.
Όταν στα 1967 κυκλοφόρησε το The Doors, το ντεμπούτο album του Morrison και της παρέας του, δημιουργήθηκε ένας δικαιολογημένα μεγάλος ντόρος γύρω από το όνομά τους. Ήταν μια δουλειά κινούμενη με το δικό της ιδιαίτερο ύφος στο κυρίαρχο ψυχεδελικό rock κλίμα της εποχής, την οποία υπερασπιζόταν ερμηνευτικά ένας τραγουδιστής με διαχρονική -όπως αποδείχθηκε- φυσική ομορφιά, που έμελλε να κάνει πολλές εφηβικές καρδιές να πάλλονται από πρωτόγνωρο ενθουσιασμό. Συνάμα οι Doors έδειχναν γνήσιοι αντικομφορμιστές και επαναστάτες, κάτι που τους καθιστούσε και συμπαθείς πέρα από ταλαντούχους. Φαίνονταν πραγματικά ως το next big thing: δεν μπορούσες παρά να περιμένεις ακόμα μεγαλύτερα πράγματα εκ μέρους τους..
Δημιουργήθηκαν το 1965 στο Los Angeles από τους Jim Morrison & Ray Manzarek που σπούδαζαν κινηματογραφία στο UCLA (University of California, Los Angeles). Ο Manzarek, είχε ήδη φορμάρει μία μπάντα με τα δύο του αδέλφια που την ονόμαζε Rick And The Ravensask και έψαχνε για τραγουδιστή και ντράμμερ. Εντυπωσιάστηκε αμέσως από τον Morrison που τον άκουσε να τραγουδάει ένα δικό του τραγούδι, το "Moonlight Drive" και του ζήτησε να γίνει μέλος της μπάντας. Πολύ σύντομα “στρατολόγησαν” στα τύμπανα τον John Densmore και ηχογράφησαν 6 τραγούδια του Morrison, αλλά αμέσως μετά απ’ αυτό, τα αδέλφια του Ray, εγκατέλειψαν τη μπάντα και αντικαταστάθηκαν ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ από τον κιθαρίστα Robbie Krieger. Οι Doors δεν προσέλαβαν ποτέ μπασίστα. Το μπάσο το μοιράζονταν οι Krieger & Manzarek, με τον δεύτερο να έχει περισσότερο μερίδιο σ’ αυτό, αφού συνήθιζε να παίζει τα μπάσα στο όργανο με το αριστερό του χέρι. Αυτή, είναι και η περίοδος που μετονομάζονται σε Doors από τον Morrison.
Ξεκίνησαν με lives στο London Fog και αργότερα στο Whisky-A-Go-Go, αλλά έχασαν τη δουλειά τους εξ αιτίας του "The End". Οι ιδιοκτήτες του club βρήκαν το συγκεκριμένο τραγούδι πολύ “προχωρημένο” για τα συντηρητικά τους πρότυπα, αλλά ενώ αυτοί τους απέλυσαν, η Elektra Records τους άνοιξε τις πόρτες διάπλατα. Το πρώτο τους album (The Doors) κυκλοφόρησε το 1967 με τεράστια επιτυχία. Συγκαταλέγεται μέσα στα καλύτερα ντεμπούτα όλων των εποχών για την ιστορία της rock, με τη μπάντα να μιξάρει ηχητικά το rock με το blues και τη jazz και φυσικά με την ποίηση του Morrison. Από αυτό το album βγήκε και το "Light My Fire" που έγινε η πιο μεγάλη τους επιτυχία. Η επιτυχία αυτή, δεν συνεχίστηκε με την ίδια ένταση και στα επόμενά τους albums, αλλά από τη στιγμή που οι εταιρίες τα μετράνε όλα με τις πωλήσεις, αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Σε λίγο, ο Morrison γίνεται γνωστός σαν 'Lizard King' για τις εξωτικές και υπνωτικές του παραστάσεις στα lives της μπάντας, αλλά και για το ριζοσπαστικό του lifestyle.
Το 1970 κυκλοφορεί το “δυνατό” και “σκοτεινό” Morrison Hotel που ακολουθείται το 1971 από το πάρα πολύ καλό LA Woman και τη μετακόμιση του Morrison στο Παρίσι αμέσως μετά το τελείωμα των ηχογραφήσεων. Ήθελε να κάνει μία ποιητική καριέρα εκεί, αλλά ξαφνικά στις 3 Ιουλίου του 1971 βρέθηκε στη μπανιέρα του νεκρός. Επίσημα, πέθανε από καρδιακή προσβολή. Οι ιστορίες για το θάνατό του είναι πολλές, αλλά δεν ασχολήθηκα ποτέ με αυτό το θέμα και δεν θα ασχοληθώ ούτε τώρα. Με αφορά μόνο το σημαντικό και το ουσιώδες και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μονάχα, η απώλεια του καλλιτέχνη που είχε σημαντική και αξιόλογη προσφορά σ’ αυτό που λέμε Κουλτούρα και Μουσική Rock.
Οι υπόλοιποι τρεις δεν τον αντικατέστησαν ποτέ. Κυκλοφόρησαν δύο albums σαν τρίο με τον Manzarek στη φωνή, αλλά χωρίς τον Morrison να γράφει και να τραγουδάει, τίποτα δεν είναι ίδιο. Διαλύθηκαν το 1973 για να κάνουν ένα reunion το 1978 ηχογραφώντας τα κομμάτια που ο Morrison είχε σε tapes από την εποχή του LA Woman. Το album ονομάστηκε An American Prayer και οδήγησε στο live album Alive She Cried του 1983, που έγινε από υλικό αρχείου και που αυτό με τη σειρά του, οδήγησε στο εξώφυλλο του περιοδικού Rolling Stone (1985) με τον Morrison και την επιγραφή "He's Young, He's Hot, He's Sexy and He's Dead". Τέλος, το 1991 ο σκηνοθέτης Oliver Stone έκανε ένα film για τον Morrison και τους Doors με τον Val Kilmer στο ρόλο του Jim.

Ας τους δούμε τώρα:

*** ΤΑ ΜΕΛΗ:

* JIM MORRISON (8 Δεκεμβρίου 1943, Florida - 3 Ιουλίου 1971, Paris):
- Φωνή. Όχι πολύ μεγάλη φωνή, αλλά πολύ καλή. Όχι φανταστικός και μεγάλος showman, αλλά πολύ καλός και σε αυτό. Υπνωτικός και χαλαρωτικός.

* RAY MANZAREK (12 Φεβρουαρίου 1935, Chicago):
- Πλήκτρα. Ήταν δικές του, οι περισσότερες ενορχηστρώσεις. Το σόλο του στο 'Riders On The Storm', είναι ανεπανάληπτο. Κάλυπτε με το ένα του χέρι και το κενό του μπασίστα (Έγραψα πιο πάνω, ότι οι Doors δεν είχαν μπασίστα).

* ROBBY KRIEGER (8 Ιανουαρίου 1946, Los Angeles):
- Κιθάρα. Πολύ καλός κιθαρίστας και ο μοναδικός της μπάντας. Σπουδαία ρυθμική βάση και υπέροχη slide κιθάρα, αλλά και wah-wah. Άψογος.

* JOHN DENSMORE (1 Δεκεμβρίου 1945, Los Angeles):
- Τύμπανα. Cool και κάτι σαν …….Λόρδος του 18ου αιώνα. Καλός ντράμμερ.

*** Η ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ:

1967: The Doors
1967: Strange Days
1968: Waiting For The Sun
1969: Absolutely Live
1969: The Soft Parade
1970: Morrison Hotel
1971: LA Woman
1971: Other Voices
1972: Full Circle
1978: An American Prayer
1983: Alive She Cried
1997: Box Set
1999: Complete Studio Recordings & Essential Rarities

*** ΤΑ DVD’S:

1985: Light My Fire
1987: Live At The Hollywood Bowl
1991: The Soft Parade

*** ΤΑ FILMS:

1991: The Doors (του Oliver Stone)



ΤΗE END MY FRIENDS....