ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΘΟΥ-ΒΟΥ...



ΑΝΤΙΟ ΚΑΛΕ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΕ...



ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΑΖΙ...





"Καλέ μου άνθρωπε Θανάση..."

Θανάσης Βέγγος (ο Μέγας)

Ο Θανάσης Βέγγος γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο το 1926. Κατάγεται από τα Θολάρια της Αιγιάλης από την πλευρά της μητέρας του Ευδοκίας, του γένους Ιωάννη Σμυρνή. Η γιαγιά του η Μαρουλιώ ήταν πρακτική μαία στα Θολάρια της Αμοργού (Τα στοιχεία καταγωγής προέρχονται από την έκδοση «Επιφανείς Αμοργίνοι» 1983 του Συνδέσμου Αμοργίνων). Ηταν το μοναχοπαίδι του κυρ Βασίλη και της κυρα-Ευδοκίας που κατάφεραν να δώσουν στον Θανάση μόνο τις εγκύκλιες σπουδές. Ο πατέρας Βέγγος, υπάλληλος στο εργοστάσιο της Ηλεκτρικής Εταιρίας στο Φάληρο, αγωνίστηκε επί Κατοχής για να το σώσει από την ανατίναξη που σχεδίαζαν οι Γερμανοί ­ οι μαρτυρίες λένε πως το εργοστάσιο σώθηκε χάρη στις προσπάθειες αυτού ακριβώς του ανθρώπου, ο οποίος στη συνέχεια απολύθηκε από τη δουλειά του εξαιτίας των αριστερών φρονημάτων του. Αλλά και ο Θανάσης αντιμετώπισε την εκδικητικότητα του κράτους: βρέθηκε στη Μακρόνησο, το κολαστήριο και τόπο μαρτυρίου για χιλιάδες αριστερούς φαντάρους αλλά και πολίτες. Εκεί, στον κατ' ευφημισμόν «νέο Παρθενώνα», ο νεαρός Θανάσης βίωσε τον εξευτελισμό, έμαθε να υπομένει, υιοθέτησε την αξιοπρέπεια ως στάση ζωής και ταυτόχρονα γνώρισε τη συντροφική αλληλεγγύη. Εκεί επίσης συνδέθηκε φιλικά με τον Νίκο Κούνδουρο, τον άνθρωπο που θα άλλαζε την πορεία της ζωής του. Ηταν το 1953 όταν τον κάλεσε ο Κούνδουρος να παίξει στη «Μαγική πόληι», την πρώτη ταινία της καριέρας του: υποδύεται τον πωλητή λεμονιών στη λαχαναγορά, μέλος μιας παρέας νεαρών βιοπαλαιστών. Ο ήρωας λέγεται Θανάσης ; ο Βέγγος παίζει τον εαυτό του ;, όνομα που θα τον ακολουθεί στη συνέχεια σε πολλές άλλες ταινίες και θα μπαίνει αργότερα και στους τίτλους των ταινιών του («Ο Θανάσης, η Ιουλιέτα και τα λουκάνικα», «Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση;», «Θανάση, πάρε τ' όπλο σου», «Δικτάτωρ καλεί Θανάση», «Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας» κτλ.), όταν βέβαια δεν μπαίνει το επώνυμό του («Είναι ένας τρελός τρελός Βέγγος», «Δόκτωρ Ζι-Βέγγος», «Ενας Βέγγος για όλες τις δουλειές»).

Νίκος Παπάζογλου

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΑΜΟ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ ΜΑΣ ΝΙΚΟΛΑ...
ΑΝΤΙΟ  ΝΙΚΟΛΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ...
Ο μεγάλος τραγουδιστής και τραγουδοποιός κατέληξε αιφνίδια σήμερα σε ηλικία 63 ετών μετά από πολύχρονη μάχη με την επάρατη νόσο...Ο Νίκος Παπάζογλου ο οποίος τον τελευταίο καιρό αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα με την υγεία του, έχασε τη μάχη για τη ζωή σε ηλικία 63 ετών.
Η κηδεία του θα γίνει αύριο Δευτέρα στη Θεσσαλονίκη...




Λίγα λόγια

Ο Νίκος Παπάζογλου γεννήθηκε το 1948 στη Θεσσαλονίκη. Μέχρι σήμερα έχει γράψει μουσική σε 49 τραγούδια. Τα δεκαεπτά απ’ αυτά έχουν δικούς του στίχους. Συνολικά έχει ηχογραφήσει 99 τραγούδια. Τα εξήντα απ’ αυτά υπάρχουν στους πέντε προσωπικούς δίσκους του, τους οποίους ηχογράφησε στο στούντιο "Αγροτικόν" της Θεσσαλονίκης. Ξεκίνησε πολύ νωρίς την καριέρα του στο τραγούδι, έγινε ωστόσο γνωστός μετά τη συνεργασία του με τον Μανώλη Ρασούλη και τον Νίκο Ξυδάκη, στα τέλη της δεκαετίας του ΄70.
Ο δίσκος τους «Η εκδίκηση της γυφτιάς» υπήρξε καθοριστικής σημασίας, καθώς άλλαξε τις αντιλήψεις για το λαϊκό τραγούδι στην Ελλάδα.



Παραθέτουμε σχετικό κείμενο για τον Νίκο Παπάζογλου όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Δίφωνο" πέρυσι τον Απρίλιο


Νίκος Παπάζογλου
του Γιάννης Θ. Πετρίδη
Στη ρωγμή του χρόνου.

Δεν υπάρχουν κοσμοκαλόγεροι στη δισκογραφία και ο Παπάζογλου δεν υπήρξε ποτέ τέτοιος. Για αγιογραφίες καλλιτεχνών, ας περάσει καλύτερα ο επόμενος. Αυτός εδώ να μείνει. Έχει όλες τις αμαρτίες που χρειάζεται ένας τραγουδοποιός για να στήνει κάθε φορά όμορφες ιστορίες και προπάντων για να συνεχίσει να μας παραμυθιάζει.


Πέρα από το πηγαίο ταλέντο και μια σπουδαία φωνή, αυτό που τον καθόρισε περισσότερο ήταν οι εμμονές του και τα «όχι» που είπε όλα τα χρόνια που βολοδέρνει. Και δεν είναι διόλου λίγα. Τριάντα πέντε χρόνια τραγούδια.
Συχνά, μοναχικός λύκος. Με τις ιδιοτροπίες του. Δύσκολος. Τζόρας, σύμφωνα με τον Σαββόπουλο, σκούντρος όπως θα έλεγαν κάτω από το αυλάκι. Μερικές φορές ίσως είναι και ο μοναδικός τρόπος για να συνεχίσεις την πορεία σου. Να βγάλεις το σκαρί από τα δύσκολα και να ρεμεντζάρεις. Να δέσεις δηλαδή.

Πέντε ψυχές στριμωγμένες και άλλοι πέντε υπνόσακοι πεταμένοι εδώ και εκεί. Εκείνο το κακόμοιρο το starlet αγκομαχούσε, αλλά τα κατάπινε τα χιλιόμετρα. Από την Αθήνα στο Ρίο και, από εκεί, αν τη βγάζαμε, στο Άκτιο. Διήμερο μουσικό φεστιβάλ, σου λέει. Συναυλίες, μπίρες και ύπνο στην παραλία. Τι άλλο θέλαμε; Ήταν Ιούλιος του ’84 και ήμασταν δεκαεξάρηδες.
Το πήγαμε σερί το ταξίδι και με μια 90άρα κασέτα tdk. Από την μια το Transformer του Lou Reed και, από την άλλη, το Χαράτσι, που μόλις είχε κυκλοφορήσει. Τώρα όλη η ζωή σου ένα φιλμ τρελό, με το λάμδα παχύ, σαλονικώτικο. Έτσι το τραγουδούσαμε, κάνοντας γούστο. Θα έπαιζε και ο Παπάζογλου στο Άκτιο, με την Ταχεία Θεσσαλονίκης. Θα τζαμάρανε μάλιστα επί σκηνής και με τον Σιδηρόπουλο. Αυτό, βέβαια, τραβώντας για εκεί, δεν το ξέραμε. Δεν σκαμπάζαμε τίποτα από Εκδίκηση Της Γυφτιάς και Δήθεν. Σνομπαρία για όλα αυτά. Επιμέναμε ότι είμαστε μόνο ροκ εν ρολ και μακριά από την Ανατολή. Ουσιαστικά, τότε μαθαίναμε τον Παπάζογλου και –περιέργως για τα μέτρα μας– μας άρεσε.
Μας άρεσε, γιατί πρώτα από όλα σκάλιζε ηλεκτρικά τις τροπικές κλίμακες και ξεκλείδωνε από άλλο δρόμο την ελληνικότητα, που κουβαλούσαμε ή δεν κουβαλούσαμε. Για ν’ ακούσουμε μπαγλαμά, τρίχορδο, ήθελε τρόπο. Χωρίς κιθάρα και τύμπανα μαζί, πώς θα το καταπίναμε; Αποκλείεται, μη μας πάρει και κανένα μάτι. Κολλήματα… Έπειτα ήταν και το παρουσιαστικό του. Εντάξει, δικός μας. «Ινδιάνος σκέτος είναι» έλεγε και ξανάλεγε ο Στέφανος, ο μεγαλύτερος και ο διαβασμένος της παρέας. «Τραγουδούσε το ’70 και σε διάφορα συγκροτήματα…».



«Aγροτικό» στους OlympiansΠαπάζογλου: παπάζ-ογλου. Στα τουρκικά, ο γιος του παπά, δηλαδή. Θα μπορούσε, αλλά δεν… Το σόι πρόσφυγες από τ’ ανατολικά. Το σπίτι στα Λεμονάδικα, ο πατέρας χασάπης και ο μικρός από δίπλα. Σχολείο, αλλά και μαγαζί. Παιχνίδι στην Τσιμισκή, στα κάστρα, σκαλομαρία στα τραμ αλλά και το καλοκαίρι διάφορες δουλειές για να μη χασομεράει. Ό,τι να ’ναι, χειρωνακτικές. Τσιράκι δίπλα σε τεχνίτες, μανάβικα. Να πουλάει πάγο στο Κουλέ Καφέ…

Γαμώ την κοινωνία μας μέσα...Oχτώ μέρες νεκρός και δεν τον αναζήτησε κανείς...Χαράς τον Έλληνα του που..Ελληνοξεχνά...!
Αντίο ρε Μανώλη...

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΡΕ ΜΑΝΩΛΗ....


ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΓΛΕΝΤΙΑ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΡΙΧΝΕΤΕΜ ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ ΚΑΝΑ ΒΛΕΦΑΡΟ ΚΑΙ ΕΔΩ ΚΑΤΩ...

ΟΙ ΜΑΓΚΕΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ...!!







ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΝΩΛΗ

Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ ΣΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙΣΑΡΑ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ...


Ο Ν. Καββαδίας το έγραψε για κάποιο  ποιητή ονόματι Καίσαρα, ο οποίος αυτοκτόνησε μια μέρα στο γραφείο του ανάμεσα σε σωρούς από βιβλία και χαρτιά, έχοντας αφήσει ως τελευταίο του σημείωμα τη φράση: "Φαίνεται πια πως τίποτα – τίποτα δεν μας σώζει…" .Αλήθεια;Μάλλον όχι...
Η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική.

  Ο τίτλος του ποιήματος είναι "Γράμμα στον ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ" και ο Καββαδίας το έγραψε πράγματι το 1932 για το νεαρό, τότε, ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ. Ο οποίος, όμως, βέβαια, ποτέ δεν αυτοκτόνησε...Ο Καίσαρας Εμμανουήλ, ο ποιητής αυτός που κάπνιζε τσιγάρα "Κάμελ", πέθανε το 1970, στα 68 του χρόνια, από ζάχαρο, σε δημοτικό νοσοκομείο της Αθήνας...
 Το 1933 κυκλοφόρησε και η πρώτη ποιητική συλλογή του Νίκου Καββαδία, το περίφημο "Μαραμπού", με πρόλογο του Εμμανουήλ, το οποίο περιείχε, μεταξύ άλλων, και αφιερώσεις σε άλλους ποιητές: στο Ράντο, στο Μελαχρινό, στον Ουράνη και το παραπάνω ποίημα στον ίδιο τον Εμμανουήλ. Το ποίημα θεωρείται ότι είναι όντως απάντηση σε εκείνη τη φράση του Εμμανουήλ, η οποία πάντως μάλλον δε συναντάται σε κάποιο ποίημα κάποιας από τις 4 ποιητικές του συλλογές, επομένως εικάζεται ότι μπορεί να αφορούσε κάτι που είχε κυκλοφορήσει σε λογοτεχνικό περιοδικό της εποχής. Εξάλλου, λέγεται ότι ο Καββαδίας είχε υπ’ όψιν του μία περίοδο κατάθλιψης που φαίνεται ότι διήγε ο Εμμανουήλ τότε. Σε εκείνη την περίοδο της κατάθλιψής του, θεωρείται ότι αντιστοιχεί και μία αφιέρωση σ' αυτόν από τον Αναστάσιο Δρίβα: "Ούτε κι απόψε βρήκαμε τη γεύση και το χρώμα / και το βαθύ γαρύφαλλο του κάκου θα μαδήσει / στα φλογερά σου δάχτυλα σα νέφος μες στη δύση."