Οφείλουμε να αφιερώσουμε πρώτα ως Χαλκιδικείς και έπειτα ως Έλληνες λίγες γραμμές για τον μεγάλο διδάσκαλο...





Ο φιλόσοφος Αριστοτέλης, γεννήθηκε το 384 π.Χ. στην πόλη Στάγειρα της Χαλκιδικής. Μαζί με το δάσκαλό του Πλάτωνα αποτελεί τη φωτεινή δυάδα της φιλοσοφικής σκέψης του αρχαίου κόσμου. Υπήρξε σοφός μεγαλοφυής, εγκυκλοπαιδικός, φυσιοδίφης, δημιουργός της λογικής και ο σημαντικότερος από τους διαλεκτικούς της αρχαιότητας.

Ο πατέρας του Νικόμαχος ήταν γιατρός του βασιλιά της Μακεδονίας Αμύντα Β΄, τον οποίο είχε πατέρα ο Φίλιππος. Ο Νικόμαχος, που κατά το Σουίδα είχε γράψει έξι βιβλία φυσικής και ένα ιατρικής, θεωρούσε πρόγονό του τον ομηρικό ήρωα και γιατρό Μαχάονα, το γιο του Ασκληπιού. Πίστευαν ότι και της μητέρας του η καταγωγή ήταν θεϊκή. Ονομαζόταν Φαιστίς, είχε έρθει με Χαλκιδείς αποίκους στα Στάγειρα και ανήκε στο γένος των Ασκληπιαδών.

Ο Αριστοτέλης πρόωρα ορφάνεψε από πατέρα και μητέρα και την κηδεμονία του ανέλαβε ο φίλος του πατέρα του Πρόξενος, που ήταν εγκαταστημένος στον Αταρνέα της μικρασιατικής Αιολίδας, απέναντι από τη Λέσβο. Ο Πρόξενος, που φρόντισε τον Αριστοτέλη σαν δικό του παιδί, τον έστειλε στην Αθήνα σε ηλικία 17 ετών (367 π.Χ.), για να γίνει μαθητής του Πλάτωνα. Πράγματι ο Αριστοτέλης σπούδασε στην Ακαδημία του Πλάτωνα επί 20 χρόνια (367 - 347), μέχρι τη χρονιά δηλαδή που πέθανε ο δάσκαλός του. Στο περιβάλλον της Ακαδημίας άφηνε κατάπληκτους όλους και τον ίδιο το δάσκαλό του, με την ευφυΐα και τη φιλοπονία του. Ο Πλάτωνας τον ονόμαζε "νουν της διατριβής" και το σπίτι του "οίκον αναγνώστου".

Όταν το 347 π.Χ. πέθανε ο Πλάτωνας, προέκυψε θέμα διαδόχου στη διεύθυνση της σχολής. Επικρατέστεροι για το αξίωμα ήταν οι τρεις καλύτεροι μαθητές του Πλάτωνα, ο Αριστοτέλης, ο Ξενοκράτης και ο Σπεύσιππος. Ο Αριστοτέλης τότε μαζί με τον Ξενοκράτη εγκατέλειψε την Αθήνα και εγκαταστάθηκαν στην Άσσο, πόλη της μικρασιατικής παραλίας, απέναντι από τη Λέσβο. Την Άσσο κυβερνούσαν τότε δύο πλατωνικοί φιλόσοφοι, ο Έραστος και ο Κορίσκος, στους οποίους είχε χαρίσει την πόλη ο ηγεμόνας του Αταρνέα και παλιός μαθητής του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, Ερμίας. Οι δύο φίλοι, κυβερνήτες της Άσσο, είχαν ιδρύσει εκεί μια φιλοσοφική σχολή, ως παράρτημα της Ακαδημίας.

Στην Άσσο ο Αριστοτέλης δίδαξε τρία χρόνια και μαζί με τους φίλους του κατόρθωσε ό,τι δεν μπόρεσε ο Πλάτωνας. Συνδέθηκαν στενά με τον Ερμία και τον επηρέασαν τόσο, ώστε η τυραννία του να καταστεί πραότερη και δικαιότερη. Το τέλος του τυράννου όμως ήταν τραγικό. Επειδή προέβλεπε την εκστρατεία των Μακεδόνων στην Ασία, συμμάχησε με το Φίλιππο. Γι' αυτό τον συνέλαβαν οι Πέρσες και τον θανάτωσαν με μαρτυρικό σταυρικό θάνατο.

Το 345 π.Χ. ο Αριστοτέλης, ακολουθώντας τη συμβουλή του μαθητή του Θεόφραστου, πέρασε απέναντι στη Λέσβο και εγκαταστάθηκε στη Μυτιλήνη, όπου έμεινε και δίδαξε μέχρι το 342 π.Χ. Στο μεταξύ είχε παντρευτεί την ανιψιά και θετή κόρη του Ερμία, την Πυθιάδα, από την οποία απέκτησε κόρη, που πήρε το όνομα της μητέρας της. Μετά το θάνατο της πρώτης του συζύγου ο Αριστοτέλης συνδέθηκε αργότερα στην Αθήνα με τη Σταγειρίτισσα Ερπυλλίδα, από την οποία απέκτησε ένα γιο, το Νικόμαχο.

Το 342 π.Χ. τον προσκάλεσε ο Φίλιππος στη Μακεδονία, για να αναλάβει τη διαπαιδαγώγηση του γιου του Αλέξανδρου, που ήταν τότε μόλις 13 χρονών. Ο Αριστοτέλης άρχισε με προθυμία το έργο της αγωγής του νεαρού διαδόχου. Φρόντισε να του μεταδώσει το πανελλήνιο πνεύμα και χρησιμοποίησε ως παιδευτικό όργανο τα ομηρικά έπη. Η εκπαίδευση του Αλέξανδρου γινόταν άλλοτε στην Πέλλα και άλλοτε στη Μίεζα, μια κωμόπολη της οποίας τα ερείπια έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη· βρισκόταν στους πρόποδες του βουνού πάνω στο οποίο είναι χτισμένη η σημερινή Νάουσα της Μακεδονίας. Εκεί το 341 π.Χ. πληροφορήθηκε το θάνατο του Ερμία.

Ο Αριστοτέλης έμεινε στη μακεδονική αυλή έξι χρόνια. Όταν ο Αλέξανδρος συνέτριψε την αντίσταση των Θηβαίων και αποκατέστησε την ησυχία στη νότια Ελλάδα, ο Αριστοτέλης πήγε στην Αθήνα (335) και ίδρυσε δική του φιλοσοφική σχολή. Για να εγκαταστήσει τη σχολή του διάλεξε το Γυμνάσιο, που λεγόταν και Λύκειο, ανάμεσα στο Λυκαβηττό και τον Ιλισό, κοντά στην πύλη του Διοχάρη, στο σημείο δηλαδή που σήμερα βρίσκεται ο Εθνικός Κήπος. Εκεί υπήρχε άλσος αφιερωμένο στον Απόλλωνα και τις Μούσες. Με χρήματα που του έδωσε άφθονα ο Αλέξανδρος, ο Αριστοτέλης έχτισε μεγαλόπρεπα οικήματα και στοές, που ονομάζονταν "περίπατοι". Ίσως γι' αυτό η σχολή του ονομάστηκε Περιπατητική και οι μαθητές του περιπατητικοί φιλόσοφοι.

Η οργάνωση της σχολής είχε γίνει κατά τα πρότυπα της Πλατωνικής Ακαδημίας. Τα μαθήματα για τους προχωρημένους μαθητές γίνονταν το πρωί ("εωθινός περίπατος") και για τους αρχάριους το απόγευμα ("περί το δειλινόν", "δειλινός περίπατος"). Η πρωινή διδασκαλία ήταν καθαρά φιλοσοφική ("ακροαματική"). Η απογευματινή "ρητορική" και "εξωτερική".

Η σχολή είχε μεγάλη βιβλιοθήκη και τόσο καλά οργανωμένη, ώστε αργότερα χρησίμευσε ως πρότυπο για την ίδρυση των βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας και της Περγάμου. Ο Αριστοτέλης μάζεψε χάρτες και όργανα χρήσιμα για τη διδασκαλία των φυσικών μαθημάτων. Έτσι σύντομα η σχολή έγινε περίφημο κέντρο επιστημονικής έρευνας. Στα δεκατρία χρόνια που έμεινε ο Αριστοτέλης στην Αθήνα δημιούργησε το μεγαλύτερο μέρος του έργου του, που προκαλεί το θαυμασμό μας με τον όγκο και την ποιοτική του αξία. Γιατί είναι άξιο απορίας, πώς ένας άνθρωπος σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα συγκέντρωσε και κατέγραψε τόσες πολλές πληροφορίες.

Το 323 π.Χ. με την είδηση του θανάτου του Μ. Αλεξάνδρου οι οπαδοί του αντιμακεδονικού κόμματος νόμισαν ότι βρήκαν την ευκαιρία να εκδικηθούν τους Μακεδόνες στο πρόσωπο του Αριστοτέλη. Το ιερατείο, με εκπρόσωπό του τον ιεροφάντη της Ελευσίνιας Δήμητρας Ευρυμέδοντα, και η σχολή του Ισοκράτη, με το Δημόφιλο, κατηγόρησαν τον Αριστοτέλη για ασέβεια ("γραφή ασεβείας"), επειδή είχε ιδρύσει βωμό στον Ερμία, είχε γράψει τον ύμνο στην Αρετή και το επίγραμμα στον ανδριάντα του Ερμία, στους Δελφούς. Ο Αριστοτέλης όμως, επειδή κατάλαβε τα πραγματικά κίνητρα και τις αληθινές προθέσεις των μηνυτών του, έφυγε για τη Χαλκίδα, προτού γίνει η δίκη του (323 π.Χ.). Εκεί έμεινε, στο σπίτι που είχε από τη μητέρα του, μαζί με τη δεύτερη σύζυγό του την Ερπυλλίδα και με τα δύο του παιδιά, το Νικόμαχο και την Πυθιάδα.

Το 322 π.Χ. πέθανε στη Χαλκίδα από στομαχικό νόσημα, μέσα σε θλίψη και μελαγχολία. Το σώμα του μεταφέρθηκε στα Στάγειρα, όπου θάφτηκε με εξαιρετικές τιμές. Οι συμπολίτες του τον ανακήρυξαν "οικιστή" της πόλης και έχτισαν βωμό πάνω στον τάφο του. Στη μνήμη του καθιέρωσαν γιορτή, τα "Αριστοτέλεια", και ονόμασαν έναν από τους μήνες "Αριστοτέλειο". Η πλατεία όπου θάφτηκε ορίστηκε ως τόπος των συνεδρίων της βουλής.

Φεύγοντας από την Αθήνα, διευθυντή της σχολής άφησε το μαθητή του Θεόφραστο, που τον έκρινε ως τον πιο κατάλληλο. Έτσι το πνευματικό ίδρυμα του Αριστοτέλη εξακολούθησε να ακτινοβολεί και μετά το θάνατο του μεγάλου δασκάλου.

Η προσωπικότητά του
Ο Αριστοτέλης ως άνθρωπος είχε πιστούς φίλους, αλλά και φοβερούς αντίπαλους (Επίκουρος, Τίμαιος, Ευβουλίδης κ.ά.), γιατί έβλεπαν με φθόνο την ανωτερότητά του και αισθάνονταν ότι η παρουσία του τους μηδενίζει. Γι' αυτό τον διέβαλλαν με κάθε είδους συκοφαντίες. Τον παρουσίαζαν ως φιλάργυρο, φιλήδονο, ραδιούργο, μηχανορράφο, ακόμα ως οργανωτή δολοφονίας του Αλέξανδρου κλπ.

Αντίθετα, από αξιόπιστες πηγές μαθαίνουμε ότι ο Αριστοτέλης υπήρξε η ενσάρκωση του ορθού μέτρου σ' όλες τις εκδηλώσεις της ζωής του. Την έμφυτη ευγένεια και τρυφερότητα της ψυχής του τη βρίσκουμε διάχυτη μέσα στη διαθήκη του. Μέσα σ' αυτή φροντίζει για τη μνήμη των γονέων και του αδερφού του και δε λησμονεί ούτε την οικογένεια του πατρικού φίλου Πρόξενου, που τον ανέθρεψε. Φροντίζει για τη δεύτερη γυναίκα του την Ερπυλλίδα και το γιο που απέκτησε μαζί της, το Νικόμαχο. Ακόμα για την κόρη του Πυθιάδα, καρπό του πρώτου του γάμου. Η μεγάλη του όμως φιλανθρωπία φαίνεται στο σημείο εκείνο της διαθήκης, όπου ορίζει να μην πουληθεί κανείς από τους δούλους που τον υπηρέτησαν, αλλά να ελευθερώνονται μόλις ενηλικιώνονται.

Το έργο του
Οι Αλεξανδρινοί υπολόγιζαν ότι ο Αριστοτέλης έγραψε 400 περίπου συνολικά βιβλία. Ο Διογένης ο Λαέρτιος υπολόγισε το έργο του σε στίχους και βρήκε ότι έφταναν τις 44 μυριάδες, δηλ. 440.000. Μεγάλο μέρος από το έργο του αυτό χάθηκε. Ανήκε στην κατηγορία των δημόσιων ή "εξωτερικών" μαθημάτων και ήταν γραμμένα σε μορφή διαλογική. Από αυτά σώθηκε μόνο η "Αθηναίων Πολιτεία", σ' έναν πάπυρο που βρέθηκε στην Αίγυπτο. Τα σωζόμενα σήμερα έργα του αντιστοιχούν στη διδασκαλία που ο Αριστοτέλης έκανε στους προχωρημένους μαθητές του και που λέγονται "ακροαματικές ή εσωτερικές". Γι' αυτό και είναι γραμμένα σε συνεχή λόγο και όχι σε διάλογο.

Από τα συγγράμματά του κανένα δε δημοσίευσε ο Αριστοτέλης. Τα χειρόγραφα των παραδόσεων έμειναν στα χέρια του Θεόφραστου και από τότε μέχρι την εποχή του Σύλλα περνούσαν από χέρι σε χέρι. Ο Σύλλας μετά την κατάληψη των Αθηνών (86 π.Χ.) τα μετέφερε στη Ρώμη. Εκεί πρωτοδημοσιεύτηκαν (60 π.Χ.) από τον περιπατητικό φιλόσοφο Ανδρόνικο το Ρόδιο και τον Ίωνα φιλόλογο Τυραννίωνα. Από τότε μέχρι σήμερα αρκετά από τα βιβλία του έχουν υποστεί επεμβάσεις και επεξεργασίες και γενικά η κατάστασή τους δεν είναι καλή. Από το τεράστιο έργο του τελικά σώθηκαν 47 βιβλία και μερικά αποσπάσματα από τα άλλα. Δε θεωρούνται όμως όλα γνήσια. Η συνηθέστερη κατάταξή τους είναι η ακόλουθη:
α) Λογικά ή Όργανον, δηλαδή πραγματείες χρήσιμες για τη γνώση. Είναι οι εξής έξι: "Περί ερμηνείας", "Κατηγορίαι", "Αναλυτικά πρότερα", "Αναλυτικά ύστερα", "Τοπικοί και Σοφιστικοί έλεγχοι". Οι πραγματείες αυτές αποτελούν την αιώνια δόξα του φιλοσόφου, γιατί πρώτος αυτός διατύπωσε τους νόμους της ανθρώπινης νόησης και τους τρόπους του συλλογισμού.
β) Φυσικά. Περιλαμβάνουν τις εξής πραγματείες: "Φυσική ακρόαση" (βιβλία 8), "Περί ουρανού" (βιβλία 4), "Περί γενέσεως και φθοράς" (βιβλία 3), "Μετεωρολογικά" (βιβλία 4), "Περί κόσμου" (ψευδεπίγραφο).
γ) Βιολογικά. "Περί ζώων ιστορίας" (βιβλία 10), "Περί ζώων μορίων" (βιβλία 4), "Περί ζώων πορείας" (1 βιβλίο), "Περί ζώων κινήσεως", "Περί ζώων γενέσεως" (βιβλία 5), "Περί φυτών" (ψευδεπίγραφο). Με τα έργα του αυτά έγινε ο δημιουργός της φυσικής επιστήμης, της ζωολογίας και της συγκριτικής ανατομίας. Με τις πραγματείες αυτές έστρεψε ο Αριστοτέλης τη φιλοσοφική συζήτηση στο γόνιμο έδαφος του αισθητού κόσμου.
δ) Ψυχολογικά: "Περί ψυχής" (βιβλία 3), "Περί αισθήσεως και αισθητών", "Περί μνήμης και αναμνήσεως", "Περί ύπνου και εγρηγορήσεως", "Περί ενυπνίων", "Περί μαντικής της εν τοις ύπνοις", "Περί μακροβιότητος και βραχυβιότητος", "Περί ζωής και θανάτου", "Περί αναπνοής", "Περί πνεύματος" (ψευδεπίγραφο). Εκτός από το πρώτο, τα υπόλοιπα της ομάδας αυτής είναι γνωστά με το κοινό όνομα "Μικρά φυσικά".
ε) Μεταφυσικά ή πρώτη φιλοσοφία, όπως τα αποκαλούσε ο Αριστοτέλης. Απ' αυτά προήλθε ο όρος "μεταφυσική" των νεότερων χρόνων. Στα 12 βιβλία των Μεταφυσικών προσθέτουν συνήθως και τη διατριβή "Περί Μελίσσου, Ξενοφάνους και Γοργίου" (πιθανώς ψευδεπίγραφο). Στην ομάδα αυτή των έργων του ο Αριστοτέλης εξετάζει τις πρώτες αρχές όλων των όντων και των "κινουμένων" και των "ακινήτων".
στ) Ηθικά: "Ηθικά Ευδήμεια" (βιβλία 7), "Ηθικά μεγάλα" (βιβλία 2), "Ηθικά Νικομάχεια" (βιβλία 10). Αυτά ιδιαίτερα τα τίμησαν οι θεολόγοι.
ζ) Πολιτικά: "Πολιτικά" (βιβλία 8), "Αθηναίων Πολιτεία", "Οικονομικά" (βιβλία 2). Αποτελούν, και σήμερα ακόμα, τη βάση των ερευνών για όσους ασχολούνται με τις πολιτικές επιστήμες.
η) Τεχνικά: "ρητορική" (βιβλία 3), "Ποιητική" (δε σώθηκε ολόκληρη).
θ) Προβλήματα: Περιέχουν προβλήματα από διάφορες περιοχές της γνώσης.

Στο σώμα των αριστοτελικών έργων έχουν συμπεριληφθεί και τα ακόλουθα ακόμα έργα, που δε θεωρούνται γνήσια: Φυσιογνωμικά, Περί θαυμασίων ακουσμάτων, Περί χρωμάτων, Περί ατόμων γραμμών, Μηχανικά, ρητορική εις Αλέξανδρον και Περί ακουστών.

Η φιλοσοφία του
Εκτός από τη γνώμη του τη σχετική με τις "ιδέες" του Πλάτωνα ο Αριστοτέλης υποστηρίζει και άλλες αρχές. Δεν αποκρούει την ηδονή, αλλά προτιμά την πιο τέλεια, αυτή δηλαδή που πηγάζει από τη διάνοια. Ο σκοπός των ανθρώπινων ενεργειών, κατά τον Αριστοτέλη, είναι η ευδαιμονία, την οποία ορίζει ως ενέργεια σύμφωνη με την αρετή. Η αρετή, όταν κυριαρχεί στα πάθη και στις ορμές, τα ρυθμίζει, παίζοντας το ρόλο του μέτρου ανάμεσα στις δύο ακρότητες, δηλαδή στην υπερβολή και την έλλειψη. Έτσι π.χ. η "πραότης" είναι αρετή ως μεσότητα της οργής και της αναισθησίας, η "ανδρεία", επειδή βρίσκεται ανάμεσα στη θρασύτητα και στη δειλία, και η "αιδώς", επειδή κατέχει το μέσο της αδιαντροπιάς και της κατάπληξης, που είναι ακρότητες. Συμπλήρωμα της αρετής είναι και τα αγαθά του σώματος (δύναμη, υγεία, ομορφιά) και τα αγαθά της τύχης (πλούτος, ευγενική καταγωγή κλπ.). Σύμφωνα μ' αυτά, ευτυχισμένος είναι εκείνος που ενεργεί κατά τις επιταγές της αρετής και συγχρόνως έχει μερίδιο και στα άλλα αγαθά, τα "εκτός αγαθά", όπως τα ονομάζει.

Ο Αριστοτέλης ταλαντεύεται ανάμεσα στον ιδεαλισμό και τον υλισμό. Κάθε πράγμα, κατ' αυτόν, αποτελείται από ύλη και πνεύμα, που είναι μεταξύ τους αδιάσπαστα ενωμένα. Η ύλη είναι παθητική, είναι η δυνατότητα του πράγματος, ενώ το πνεύμα ενεργητικό, δηλ. η δύναμη που μεταβάλλει τη δυνατότητα σε πραγματικότητα.

Ο κόσμος, κατά τον Αριστοτέλη, είναι ενιαίος και αιώνιος, ενώ η οικουμένη έχει σχήμα σφαίρας με κέντρο τη γη. Με το να δέχεται την καταγωγή των γνώσεων από τις αισθήσεις, πλησιάζει πολύ τον υλισμό. Τέλος με την τυπική λογική βλέπει την αντικειμενική πραγματικότητα "στατικά" και όχι μέσα στην αέναη μεταβολή και κίνησή της.


Aristotle (Greek: Ἀριστοτέλης, Aristotélēs) (384 BC – 322 BC) was a Greek philosopher, a student of Plato and teacher of Alexander the Great. He wrote on many subjects, including physics, metaphysics, poetry, theater, music, logic, rhetoric, politics, government, ethics, biology and zoology.
Together with Plato and Socrates (Plato's teacher), Aristotle is one of the most important founding figures in Western philosophy. He was the first to create a comprehensive system of Western philosophy, encompassing morality and aesthetics, logic and science, politics and metaphysics. Aristotle's views on the physical sciences profoundly shaped medieval scholarship, and their influence extended well into the Renaissance, although they were ultimately replaced by modern physics. In the biological sciences, some of his observations were confirmed to be accurate only in the nineteenth century. His works contain the earliest known formal study of logic, which were incorporated in the late nineteenth century into modern formal logic. In metaphysics, Aristotelianism had a profound influence on philosophical and theological thinking in the Islamic and Jewish traditions in the Middle Ages, and it continues to influence Christian theology, especially Eastern Orthodox theology, and the scholastic tradition of the Roman Catholic Church. All aspects of Aristotle's philosophy continue to be the object of active academic study today.
Though Aristotle wrote many elegant treatises and dialogues (Cicero described his literary style as "a river of gold"), it is thought that the majority of his writings are now lost and only about one-third of the original works have survived.

Aristotle was born in Stageira, Chalcidice, in 384 BC, about 55 km east of modern-day Thessaloniki.[2] His father Nicomachus was the personal physician to King Amyntas of Macedon. Aristotle was trained and educated as a member of the aristocracy. At about the age of eighteen, he went to Athens to continue his education at Plato's Academy. Aristotle remained at the academy for nearly twenty years, not leaving until after Plato's death in 347 BC. He then traveled with Xenocrates to the court of his friend Hermias of Atarneus in Asia Minor. While in Asia, Aristotle traveled with Theophrastus to the island of Lesbos, where together they researched the botany and zoology of the island. Aristotle married Hermias's adoptive daughter (or niece) Pythias. She bore him a daughter, whom they named Pythias. Soon after Hermias' death, Aristotle was invited by Philip of Macedon to become tutor to Alexander the Great in 343 B.C.[3]
During his time as the head of Macedon's royal academy, Aristotle gave lessons not only to Alexander, but also to two other future kings: Ptolemy and Cassander. In his Politics, Aristotle states that only one thing could justify monarchy, and that was if the virtue of the king and his family were greater than the virtue of the rest of the citizens put together. Tactfully, he included the young prince and his father in that category. Aristotle encouraged Alexander toward eastern conquest, and his attitude towards Persia was unabashedly ethnocentric. In one famous example, he counsels Alexander to be 'a leader to the Greeks and a despot to the barbarians, to look after the former as after friends and relatives, and to deal with the latter as with beasts or plants'.[4] Near the end of Alexander's life he began to suspect plots, and threatened Aristotle in letters. Aristotle had made no secret of his contempt for Alexander's pretense of divinity, and the king had executed Aristotle's grandnephew Callisthenes as a traitor. A widespread tradition in antiquity suspected Aristotle of playing a role in Alexander's death, but there is little evidence for this.[5]
By 335 BC he had returned to Athens, establishing his own school there known as the Lyceum. Aristotle conducted courses at the school for the next twelve years. While in Athens, his wife Pythias died, and Aristotle became involved with Herpyllis of Stageira, who bore him a son whom he named after his father, Nicomachus. According to the Suda, he also had an eromenos, Palaephatus of Abydus.[6]
It is during this period in Athens from 335 B.C. to 323 B.C. when Aristotle is believed to have composed many of his works.[7] Aristotle wrote many dialogues, only fragments of which survived. The works that have survived are in treatise form and were not, for the most part, intended for widespread publication, as they are generally thought to be lecture aids for his students. His most important treatises include Physics, Metaphysics, Nicomachean Ethics, Politics, De Anima (On the Soul) and Poetics.
Aristotle not only studied almost every subject possible at the time, but made significant contributions to most of them. In physical science, Aristotle studied anatomy, astronomy, economics, embryology, geography, geology, meteorology, physics and zoology. In philosophy, he wrote on aesthetics, ethics, government, metaphysics, politics, psychology, rhetoric and theology. He also studied education, foreign customs, literature and poetry. His combined works constitute a virtual encyclopedia of Greek knowledge. It has been suggested that Aristotle was probably the last person to know everything there was to be known in his own time.[8]
Upon Alexander's death, anti-Macedonian sentiment in Athens once again flared. Eurymedon the hierophant denounced Aristotle for not holding the gods in honor. Aristotle fled the city to his mother's family estate in Chalcis, explaining, "I will not allow the Athenians to sin twice against philosophy,"[9] a reference to Athens's prior trial and execution of Socrates. However, he died in Euboea of natural causes within the year (in 322 BC). Aristotle named chief executor his student Antipater and left a will in which he asked to be buried next to his wife.[10]

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Μέγα διδάσκαλο και Πατέρα μας...





Υποβλήθηκε από Dionisis Dourakis στις Πέμ, 26/02/2009 - 19:48.

Ένα μεγάλο μπράβο στον Σκαι για την τεράστια προσπάθεια που κάνει, καταρχήν να αφυπνίσει όλους εμάς τους (νεο) Ελληνες και κατά δεύτερο να μας κάνει να απαλλαγούμε έστω και για λίγο απο την ανίατη μιζέρια μας...Μόνο και μόνο που απασχολούμε γόνιμα το μυαλουδάκι μας όλες αυτές τις μέρες , για το ποιός μπορεί να είναι ο μέγιστος όλων των Ελλήνων και που όλη αυτή η διεργασία μας ταξιδεύει νοερά σε όλα τα παιδικά μας όνειρα, όλη αυτή η μεγάλη προσπάθεια αξίζει θερμά συγχαρητήρια.

Όλοι αυτοί οι Έλληνες που απαρτίζουν τους δέκα μεγαλύτερους (εκτός ίσως απο έναν) αξίζουν να βρίσκονται στο Πάνθεον της Ύψιστης Τιμής και πραγματικά έστω και με τη σκέψη μας ,θα πρέπει να τους πούμε ότι είμαστε ευγνώμονες για όλα όσα προσέφεραν όχι μόνο σε εμάς τους Έλληνες μα και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.Με μια πρώτη ανάγνωση των δέκα μεγαλυτέρων αξίζει να προσέξει κανείς πως οι τέσσερις από αυτούς, αποτελούν τη μεγάλη των Ελλήνων σχολή.Με μια προσεκτικότερη ματιά παρατηρεί κάποιος πως οι τέσσερις αυτοί άνδρες, απαρτίζουν μια οικογένεια που έλαμψε στα βάθη των αιώνων και είναι πραγματικά δύσκολο να πει κανείς, ποιός είναι ο Μέγιστος εξ' αυτών.Η μεγάλη αυτή οικογένεια δεν είναι άλλη, παρά αυτή με πατέρα τον Σωκράτη και με άξιους διαδόχους με χρονολογική σειρά τους Πλάτωνα,Αριστοτέλη και Αλέξανδρο.

Ποιός όμως μπορεί να είναι ο Μεγας εξ αυτών;Η λογική θα έλεγε ο Σωκράτης μιας και είναι ο πρωτοπόρος ,είναι αυτός που έθεσε τα θεμέλια της διαφορετικής οπτικής σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.Η συνέπεια θα έλεγε ο Πλάτωνας γιατί αυτός τελειοποίησε το σκαρίφημα του Σωκράτη και σαν Μέγας αρχιτέκτονας της κοσμοθεωρίας το έκανε ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα.Από την άλλη όμως, το συναίσθημα και η υπερηφάνια θα λέγανε τον Αλέξανδρο ,γιατί αυτός έφτασε ως τα πέρατα της οικουμένης κάνοντας γνωστά σε όλη την ανθρωπότητα τα μεγάλα κατορθώματα των προγόνων του.

Στη ζωή όμως αγαπητοί μου άνθρωποι η καρδιά είναι η πηγή όλων ,η πηγή της ψυχής μας,της σκέψης μας ,είναι η συνείδηση μας.Και η καρδιά μου με όλο της το είναι διαλέγει Αριστοτέλη.Όχι γιατί αυτή η ανήσυχη προσωπικότητα καταπιάστηκε με τα πάντα τόσο τέλεια και ολοκληρωτικά.Οχι γιατί υπήρξε ο Μέγας διδάσκαλος και αυτός που μεταλαμπάδευσε το φώς και τη γνώση αιώνων.Όχι γιατί σε ολόκληρη τη γη(και όχι μόνο μιας και υπήρξε ο πρώτος μεταφυσικός) το όνομα του είναι στα χείλη όλων των ανθρώπων . Μα γιατί ο Αριστοτέλης αποτελεί τον Πατέρα μας που με ευλάβεια,αυτοθυσία και αυταπάρνηση έτρεχε να προλάβει τη ζωή.Έτρεχε μην τελεύσει ο χρόνος του σε τούτο εδώ τον κόσμο και δεν καταφέρει να επεξηγήσει κάτι για τη ζωή,και έτρεχε για εμάς,για τις επόμενες γενιές για εμάς ,τα παιδιά του!

Μεγάλε Διδάσκαλε και Πατέρα ένα μεγάλο Ευχαριστώ απο τα βάθη της καρδιάς μας για όλα όσα μας πρόσεφερες και για όλα αυτά που απο εκεί ψηλά συνεχίζεις να μας προσφέρεις...
www.develiki.gr

Tο εν λόγω άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Σκαι στο πλαίσιο της ψηφοφορίας για την ανάδειξη του Μεγαλύτερου Έλληνα όλων των εποχών...η ψήφος μας είναι προφανής!Ο Αριστοτέλης δεν είναι απλά ο Μέγιστος της Χαλκιδικής αλλά και ο Μέγιστος των Ελλήνων!

http://greatgreeks.skai.gr/node/187/talk#comment-1030

Η παρέα των φίλων του Δεβελικίου μεγαλώνει!Όπως αναφέρει και ο τίτλος του Blogg Δεβελικιώτης δεν είναι αυτός που γεννήθηκε στο Δεβελίκι ούτε καν αυτός που μένει εκεί Δεβελικιώτης είναι αυτός που έχει μια διαφορετική ματιά σε όλα αυτά που συμβαίνουν...Καλώς ορίζουμε έτσι στην παρέα μας δύο παλιούς καλούς φίλους ,την Κατερίνα και τον Μαίκλ που ζουν στην Γαλλία και είναι συχνοί επισκέπτες(και οπαδοί)του τόπου μας...Πολλούς χαιρετισμούς παιδιά και σας περιμένουμε σύντομα να τα πούμε και από κοντά!Παραπάνω δημοσιεύουμε μια φωτογραφία που μας έστειλε ο Μάικλ,εξαιρετική!Develiki by Night!Θα χαρούμε πολύ όλοι εσείς να μας στείλετε εικόνες δικιές σας από το Δεβελίκι.
Κάτω από κάθε ανάρτηση υπάρχει το πεδίο σχόλια όπου μπορείτε να γράψετε τα σχόλια και τις επισημάνσεις σας...

Δεβελίκι η΄ Ντεβελίκι; Δεβελίκια η΄Ντεβελίκια ;
E,λοιπόν καμία ονομασία από αυτές δεν είναι Ιστορικά ακριβής.Η ονομασία της περιοχής κατά πάσα πιθανότητα είναι λανθασμένη Ιστορικά μιας και οι πρώτες αναφορές για την περιοχή γίνονται τον 9ο Μ.Χ αιώνα από τους μοναχούς της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας και περιγράφουν την περιοχή ως την "Γη της Δεβελικίας¨.Η πιο πιθανή ονομασία της περιοχής είναι Δεβελικία , Ελληνικότατη λέξη κατά τ'άλλα μιας και η κατάληξη "κια" προδίδει την Ελληνικότητα και τα του λόγου το αληθές.Αργότερα και όταν ο τουρκικός ζυγός έριξε τον βαρύ του πέπλο πάνω στην πολύπαθη Χαλκιδική ,η Δεβελικία αναφέρεται πλέον ως Develicia (Ντεβελικια) αλλά η γλώσσα ως ζώσα ως είναι μετέτρεψε την Δεβελικία σε Ντεβελίκια.Κατά τον 19ο αιώνα μετατρέπεται σε Ντεβελίκι και η απελευθέρωση από τους Tούρκους καθώς και ο ερχομός της καθαρεύουσας αντί να επαναφέρει την Ελληνικότατη Δεβελικία ως όνομα απλά αντικαθιστά το Ντ με το Δ θέλοντας να αποτινάξει την Τουρκική ονομασία και έτσι ιδού το Δεβελίκι!
Συνοπτικά λοιπόν και με χρονολογική σειρά έχουμε Δεβελικία->Ντεβελικια-Ντιβιλικια->Ντεβελίκι->Δεβελικι.
Μετά και τον αποικισμό της περιοχής του Άθω από τους μοναχούς τον 9ο περίπου αιώνα Μ.Χ ,οι ίδιοι οι μοναχοί έδειξαν ζωηρό ενδιαφέρον για την περιοχή για κάποιο περίεργο λόγο που ακόμη δεν έχουμε προσδιορίσει.Κάποιες φωνές δειλά ψιθυρίζουν πως η περιοχή του Δεβελικίου παρουσιάζει έντονο μαγνητικό πεδίο.
Κάποιοι Ιστορικοί που έχουν εντρυφήσει στην έρευνα για την Ιστορία ολόκληρης της Χαλκιδικής υποστηρίζουν πως η περιοχή έχει έντονη παρουσία ανθρώπινης δραστηριότητας από τον 6ο αιώνα Π.Χ ακόμη.Κατά την Περσική εκστρατεία του Βασιλιά Ξέρξη υπάρχουν Ιστορικά ευρήματα πως η περιοχή ήταν στρατόπεδο κατά την προσωρινή παρουσία των Περσών στην Χαλκιδική.Πιθανότατα πολύ κοντά στην περιοχή επιστήμονες προσδιορίζουν ότι βρίσκεται η Αρχαία Πόλη Άσσα της οποίας ευρήματα δεν έχουν βρεθεί ακόμα και όσοι εντοπίζουν την αρχαία πόλη κοντά στα σημερινά Πυργαδίκια πλανώνται πλάνην οικτρά...ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...