Δεν χρειαζόμαστε άλλους αυτόκλητες σωτήρες...!!Αρκετά πόνεσε τούτος εδώ ο τόπος και αρκετά πλήρωσε τούτος ο λαός..Φτάνει πια με τους φασίστες "γιατρούς" που θέλουν να βάλουν τούτη την άτυχη χώρα σε "γυψο" ως άλλος ασθενής...Το 1967 οι "σωτήρες" μας ήρθαν από την Χούντα των συνταγματαρχών ,σήμερα το 2011 οι "σωτήρες"΄μας ήρθαν από τη Χούντα του Δ.Ν.Τ και της Παγκόσμιας Τράπεζας...Όμως όπως και τότε, έτσι και τώρα ο Λαός είναι αυτός που πρέπει να στείλει στο Διάολο όλους αυτούς που παίζουν παιχνίδια στις πλάτες του...!!ΕΞΩ Η ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΧΟΥΝΤΑ!!!!
Δείτε τι έγινε τότε και παρατηρήστε τις τεράστιες ομοιότητες!!!

Στίχοι-Μουσική:Θανάση Παπακωνσταντίνου

ΣΤΙΧΟΙ:
Φορώ το μαγικό σκουφί, π'αόρατο με κάνει
γλιστρώ απ'το σεντονάκι της να φύγω στα κρυφά.
Σκοτάδι είναι, παγωνιά, στα σπίτια όλοι κοιμούνται
μ'από τις γρίλιες όνειρα βγαίνουν και συναντιούνται
Σκοτάδι είναι, παγωνιά, τα σπίτια ολόκλειστα.

Την πόλη αφήνω πίσω μου ξάγρυπνος κι αναμμένος
απ'το γεφύρι του Ξηριά περνώ αλλοπαρμένος
και φτάνω πάνω στο βουνό, ψηλά στο Γκουνταμάνι.
Ομίχλη έχει, νότισαν τα γένια του Μπαμπάνη.
και φτάνω πάνω στο βουνό, τα σπίτια ολόκλειστα...

Νίκος Παπάζογλου

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΑΜΟ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ ΜΑΣ ΝΙΚΟΛΑ...
ΑΝΤΙΟ  ΝΙΚΟΛΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ...
Ο μεγάλος τραγουδιστής και τραγουδοποιός κατέληξε αιφνίδια σήμερα σε ηλικία 63 ετών μετά από πολύχρονη μάχη με την επάρατη νόσο...Ο Νίκος Παπάζογλου ο οποίος τον τελευταίο καιρό αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα με την υγεία του, έχασε τη μάχη για τη ζωή σε ηλικία 63 ετών.
Η κηδεία του θα γίνει αύριο Δευτέρα στη Θεσσαλονίκη...




Λίγα λόγια

Ο Νίκος Παπάζογλου γεννήθηκε το 1948 στη Θεσσαλονίκη. Μέχρι σήμερα έχει γράψει μουσική σε 49 τραγούδια. Τα δεκαεπτά απ’ αυτά έχουν δικούς του στίχους. Συνολικά έχει ηχογραφήσει 99 τραγούδια. Τα εξήντα απ’ αυτά υπάρχουν στους πέντε προσωπικούς δίσκους του, τους οποίους ηχογράφησε στο στούντιο "Αγροτικόν" της Θεσσαλονίκης. Ξεκίνησε πολύ νωρίς την καριέρα του στο τραγούδι, έγινε ωστόσο γνωστός μετά τη συνεργασία του με τον Μανώλη Ρασούλη και τον Νίκο Ξυδάκη, στα τέλη της δεκαετίας του ΄70.
Ο δίσκος τους «Η εκδίκηση της γυφτιάς» υπήρξε καθοριστικής σημασίας, καθώς άλλαξε τις αντιλήψεις για το λαϊκό τραγούδι στην Ελλάδα.



Παραθέτουμε σχετικό κείμενο για τον Νίκο Παπάζογλου όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Δίφωνο" πέρυσι τον Απρίλιο


Νίκος Παπάζογλου
του Γιάννης Θ. Πετρίδη
Στη ρωγμή του χρόνου.

Δεν υπάρχουν κοσμοκαλόγεροι στη δισκογραφία και ο Παπάζογλου δεν υπήρξε ποτέ τέτοιος. Για αγιογραφίες καλλιτεχνών, ας περάσει καλύτερα ο επόμενος. Αυτός εδώ να μείνει. Έχει όλες τις αμαρτίες που χρειάζεται ένας τραγουδοποιός για να στήνει κάθε φορά όμορφες ιστορίες και προπάντων για να συνεχίσει να μας παραμυθιάζει.


Πέρα από το πηγαίο ταλέντο και μια σπουδαία φωνή, αυτό που τον καθόρισε περισσότερο ήταν οι εμμονές του και τα «όχι» που είπε όλα τα χρόνια που βολοδέρνει. Και δεν είναι διόλου λίγα. Τριάντα πέντε χρόνια τραγούδια.
Συχνά, μοναχικός λύκος. Με τις ιδιοτροπίες του. Δύσκολος. Τζόρας, σύμφωνα με τον Σαββόπουλο, σκούντρος όπως θα έλεγαν κάτω από το αυλάκι. Μερικές φορές ίσως είναι και ο μοναδικός τρόπος για να συνεχίσεις την πορεία σου. Να βγάλεις το σκαρί από τα δύσκολα και να ρεμεντζάρεις. Να δέσεις δηλαδή.

Πέντε ψυχές στριμωγμένες και άλλοι πέντε υπνόσακοι πεταμένοι εδώ και εκεί. Εκείνο το κακόμοιρο το starlet αγκομαχούσε, αλλά τα κατάπινε τα χιλιόμετρα. Από την Αθήνα στο Ρίο και, από εκεί, αν τη βγάζαμε, στο Άκτιο. Διήμερο μουσικό φεστιβάλ, σου λέει. Συναυλίες, μπίρες και ύπνο στην παραλία. Τι άλλο θέλαμε; Ήταν Ιούλιος του ’84 και ήμασταν δεκαεξάρηδες.
Το πήγαμε σερί το ταξίδι και με μια 90άρα κασέτα tdk. Από την μια το Transformer του Lou Reed και, από την άλλη, το Χαράτσι, που μόλις είχε κυκλοφορήσει. Τώρα όλη η ζωή σου ένα φιλμ τρελό, με το λάμδα παχύ, σαλονικώτικο. Έτσι το τραγουδούσαμε, κάνοντας γούστο. Θα έπαιζε και ο Παπάζογλου στο Άκτιο, με την Ταχεία Θεσσαλονίκης. Θα τζαμάρανε μάλιστα επί σκηνής και με τον Σιδηρόπουλο. Αυτό, βέβαια, τραβώντας για εκεί, δεν το ξέραμε. Δεν σκαμπάζαμε τίποτα από Εκδίκηση Της Γυφτιάς και Δήθεν. Σνομπαρία για όλα αυτά. Επιμέναμε ότι είμαστε μόνο ροκ εν ρολ και μακριά από την Ανατολή. Ουσιαστικά, τότε μαθαίναμε τον Παπάζογλου και –περιέργως για τα μέτρα μας– μας άρεσε.
Μας άρεσε, γιατί πρώτα από όλα σκάλιζε ηλεκτρικά τις τροπικές κλίμακες και ξεκλείδωνε από άλλο δρόμο την ελληνικότητα, που κουβαλούσαμε ή δεν κουβαλούσαμε. Για ν’ ακούσουμε μπαγλαμά, τρίχορδο, ήθελε τρόπο. Χωρίς κιθάρα και τύμπανα μαζί, πώς θα το καταπίναμε; Αποκλείεται, μη μας πάρει και κανένα μάτι. Κολλήματα… Έπειτα ήταν και το παρουσιαστικό του. Εντάξει, δικός μας. «Ινδιάνος σκέτος είναι» έλεγε και ξανάλεγε ο Στέφανος, ο μεγαλύτερος και ο διαβασμένος της παρέας. «Τραγουδούσε το ’70 και σε διάφορα συγκροτήματα…».



«Aγροτικό» στους OlympiansΠαπάζογλου: παπάζ-ογλου. Στα τουρκικά, ο γιος του παπά, δηλαδή. Θα μπορούσε, αλλά δεν… Το σόι πρόσφυγες από τ’ ανατολικά. Το σπίτι στα Λεμονάδικα, ο πατέρας χασάπης και ο μικρός από δίπλα. Σχολείο, αλλά και μαγαζί. Παιχνίδι στην Τσιμισκή, στα κάστρα, σκαλομαρία στα τραμ αλλά και το καλοκαίρι διάφορες δουλειές για να μη χασομεράει. Ό,τι να ’ναι, χειρωνακτικές. Τσιράκι δίπλα σε τεχνίτες, μανάβικα. Να πουλάει πάγο στο Κουλέ Καφέ…

Στίχοι -Μουσική:Γιάννης Αγγελάκας

Ποιος σκάει ο κόσμος κι αν χαλάει αυτή η βρωμοάνοιξη σαν
σβούρα με γυρνάει κι η καρδιά μου σαν σαράβαλο σε κατηφόρα πάει..
Πάνω ας πάει ψηλά ετούτη η ζήση μοσχοβολάει η ανάσα της μπαρούτι
κ χασίσι κι η καρδιά μου σαν σαράβαλο ορμά να τη φιλήσει

Ποιος κλαίει μέσα μου και μου λέει ξύπνα δεν είναι όνειρο το χιόνι που
μας καίει η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει
Ποιος σκάει ο κόσμος που το πάει αυτή η βρωμοάνοιξη με σκίζει
 με μεθάει κι η καρδιά μου σαν σαράβαλο στα αστέρια ξεφυσάει
Που θα πάει,που θα πάει τούτη η ρόδα που κολλάει κι όλο στην αρχή γυρνάει
Που θα πάει θα ξεκολλήσει κι ο κόσμος σαν σαράβαλο γι'αλλού θα ροβολήσει

Που θα πάει που θα πάει τούτη η νύχτα που κρατάει και δεν λέει να τελειώσει
που θα πάει θα ξημερώσει,κι η καρδιά μου σαν σαράβαλο όλους σας θ'ανταμώσει..."