Για αυτη την εβδομάδα το πολυαγαπημένο μας "Για που το βαλες καρδια μου?" του Ορφεα Περίδη,σε  μια ομολογουμένως καταπληκτική εκτέλεση του συντοπίτη και φίλου  μας Παύλου Παυλίδη! 




ΣΤΙΧΟΙ:

Για πού το βαλες καρδιά μου μ' ανοιχτά πανιά


για ποια πέλαγα ουράνια άστρα μαγικά

για πού το βαλες καρδιά μου μ' ανοιχτά πανιά

Όλες οι λύσεις είναι φίνες και ωραίες τότε και μόνο όταν είναι εφικτές


μα σαν δεν έχεις κότσια να τις εφαρμόσεις αστες καλύτερα, καθόλου μην τις λες....

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ CLAIN MAIN ΜΑΓΚΕΣ ...

Μια ιστορία που σήμερα είναι τρομερά επίκαιρη...δώστε προσοχή στον καταπληκτικό στίχο και το πολυ καλό βίντεο...



"Σ'ένα υπόγειο στην πλατεία... Αβησσυνίας

συγκεντρωθήκαν τα ποντίκια μιά φορά

για να σκεφτούν πώς θα γλιτώσουν μιά για πάντα

από του γάτου τον αιώνιο βραχνά

Το συζητάγανε ημέρες και ημέρες

μα τελικά δεν καταλήξαν πουθενά

Στίχοι: Σωκράτης Μάλαμας


Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας

Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας



Δε θέλω πια να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια

Σα να 'ταν όλα ψέμματα στάχτες κι αποκαϊδια

Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με φυσάει αέρας

Να΄χω το νου μου αδειανό

Να΄χω και πρίμο τον καιρό

Damn your Luck and burn it,Leave tomorrow in maybe!!!!!!!!

(Δώσε στην τύχη σου μια μούντζα και άντε κάφ' το,άσε το αύριο στο μπορεί!!!!!!)









Ψάχνεις να βρεις τι είναι η αγάπη

μέσα σε πρόσωπα ασήμαντα,μικρά

που σου γεμίζουν λίγο

το άδειο σου κρεββάτι

και ύστερα χάνονται μακριά.

Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ ΣΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙΣΑΡΑ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ...


Ο Ν. Καββαδίας το έγραψε για κάποιο  ποιητή ονόματι Καίσαρα, ο οποίος αυτοκτόνησε μια μέρα στο γραφείο του ανάμεσα σε σωρούς από βιβλία και χαρτιά, έχοντας αφήσει ως τελευταίο του σημείωμα τη φράση: "Φαίνεται πια πως τίποτα – τίποτα δεν μας σώζει…" .Αλήθεια;Μάλλον όχι...
Η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική.

  Ο τίτλος του ποιήματος είναι "Γράμμα στον ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ" και ο Καββαδίας το έγραψε πράγματι το 1932 για το νεαρό, τότε, ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ. Ο οποίος, όμως, βέβαια, ποτέ δεν αυτοκτόνησε...Ο Καίσαρας Εμμανουήλ, ο ποιητής αυτός που κάπνιζε τσιγάρα "Κάμελ", πέθανε το 1970, στα 68 του χρόνια, από ζάχαρο, σε δημοτικό νοσοκομείο της Αθήνας...
 Το 1933 κυκλοφόρησε και η πρώτη ποιητική συλλογή του Νίκου Καββαδία, το περίφημο "Μαραμπού", με πρόλογο του Εμμανουήλ, το οποίο περιείχε, μεταξύ άλλων, και αφιερώσεις σε άλλους ποιητές: στο Ράντο, στο Μελαχρινό, στον Ουράνη και το παραπάνω ποίημα στον ίδιο τον Εμμανουήλ. Το ποίημα θεωρείται ότι είναι όντως απάντηση σε εκείνη τη φράση του Εμμανουήλ, η οποία πάντως μάλλον δε συναντάται σε κάποιο ποίημα κάποιας από τις 4 ποιητικές του συλλογές, επομένως εικάζεται ότι μπορεί να αφορούσε κάτι που είχε κυκλοφορήσει σε λογοτεχνικό περιοδικό της εποχής. Εξάλλου, λέγεται ότι ο Καββαδίας είχε υπ’ όψιν του μία περίοδο κατάθλιψης που φαίνεται ότι διήγε ο Εμμανουήλ τότε. Σε εκείνη την περίοδο της κατάθλιψής του, θεωρείται ότι αντιστοιχεί και μία αφιέρωση σ' αυτόν από τον Αναστάσιο Δρίβα: "Ούτε κι απόψε βρήκαμε τη γεύση και το χρώμα / και το βαθύ γαρύφαλλο του κάκου θα μαδήσει / στα φλογερά σου δάχτυλα σα νέφος μες στη δύση."